Η ιστορία ενός κλουβιού

Μια φορά ήταν ένα κλουβί . Θεσπέσιο κλουβί . Πολύ όμορφο πιστέψτε με . Και  σχετικά μεγάλο  .
Ισα ίσα  που χωρούσε ένας μεσαίου μεγέθους παπαγάλος μέσα . Το χρώμα του ήταν γκρι και ανάμεσα στο πλατύ σίδερο των κάθετων κάγκελων του ειχε σκαλισμένες διάφορες μορφές και παραστάσεις και οι περισσότερες ευχαριστες  . Θυμάμαι χαρακτηριστικά η μια είχε ένα παιδάκι να κυνηγά  πεταλούδες . Άλλο που δεν ήταν πεταλούδες και πίσω του ένας κυνηγός σημάδευε με μια καραμπίνα .

Τέλος πάντων  όσο μικρότερη παρατηρητικότητα είχες τόσο πιο ευχάριστες παραστάσεις έβλεπες . 

Όσο το παρατηρούσα , τόσο πιο περίεργα ένιωθα . Μέχρι που δεν άντεξε τόση ώρα παρατηρητικότητας και εξερράγη . Πιάσαμε την κουβέντα λοιπόν σε κάπως υψηλούς τόνους στην αρχή και έτσι μου είπε την ιστορία του . 

-«Είμαι καταδικασμένο να ζω σε μια λαμαρίνα που δεν θέλω . Ο μουστάκιας που με έφτιαξε κάπου στην Ινδία ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος . Μέρα νύχτα για επτά μέρες με χτυπούσε μέχρι να ισιώσω και μετά με ξαναβαραγε μέχρι να γίνω αυτό που είμαι . Δεν με ρώτησε για το τι ήθελα να γίνω . Που ήθελα να μπω . Με έφτιαξε τελικά όμως και πρέπει να αποδεχτώ αυτό που είμαι . Πως όμως να αποδεχτώ ότι είμαι φτιαγμένο για να περιορίζω τον χώρο στα πουλιά για να πετάνε ; Δεν θέλω να το κάνω αυτό . Και να σου εκμυστηρευτώ κάτι ; Και εγώ θα ήθελα να πετώ . Αυτό είναι το όνειρο μου . Όλοι όσοι με χρησιμοποίησαν με έβγαλαν άχρηστο . « κακή κατασκευή» έλεγαν . Μα εγώ είμαι καλή κατασκευή . Και σέβομαι την ζωή . Σέβομαι ακόμη και αυτά τα κωλοπαπαγαλακια που χέζουν όλη την ώρα πάνω στο ακριβό και πολύτιμο πάτο μου . Που παρεμπιπτόντως είναι από ατόφιο ασήμι .

. Βλέπεις ότι είμαι μεγάλο . Αρκετά μεγάλο για να χωρέσω κάθε είδος μέσα μου . Φτιάχτηκα το 1920 και είδες σε τι φόρμα είμαι ;  Στην αρχή λοιπόν με έστειλε από την Ινδία ο μουστακαλής κάπου μακριά δεν θυμάμαι καλά ούτε ακριβώς που . Ένα μεγάλο πουλί ήταν ο πρώτος μου κάτοικος . Στην αρχή ο δον Χοκς τον φώναζε μοναχό μα ήταν θηλυκια οπότε εγώ την έλεγα Φλου . Πολύ όμορφο πουλί . Ήθελε και αυτό να πετάξει . Όμως συνέχεια το έφερνε η τύχη και ήταν φυλακισμένο . Ώσπου μια μέρα που δεν τον είχε δέσει καλά , χαλάρωσα λίγο το πορτάκι μου και το άφησα να φύγει  .

Έτσι έκανα με όλα τα ζωντανά που έμπαιναν μέσα μου , όλα έφυγαν από το χαλαρό πορτάκι μου . Άλλα ζούσαν μετά την ελευθερία τους και αλλά δεν τα κατάφερναν . Και μερικά που καταλάβαιναν το τι έκανα περάνε που και που και με χαιρετάν . Πολύ με αγαπανε». 

Μετά από λίγες μέρες πήγα και αγόρασα αυτό το περιέργως αρκετά ομιλητικό κλουβί και το πήρα μαζί μου . 

- Που πάμε ;

-Θα δεις ….

Και το ανέβασα σε ένα αεροπλάνο σε μια πολύ καλή μου φίλη της εξήγησα το τι συμβαίνει και δέχτηκε να φιλοξενήσει το άστεγο τούτο κλουβί σε ένα μέρος κοντά στο παράθυρο του αεροπλάνου . Και ευτυχώς που δεν με πέρασε για τρελό γιατί και εκείνης της είχε μιλήσει μια φορά ένας φούρνος . Μα ήταν πολύ μεγάλος για να χωρέσει στο αεροπλάνο .

Τώρα πια πετάει .

Μετά Τιμής 

Κύριος Χάιντ