Καθυστέρησα να φτάσω Ομόνοια κι έτσι γλύτωσα το μαρτύριο που τράβηξε ο φίλτατος κύριος Χάιντ από το ΠΑΜΕ. Τα υπόλοιπα είναι όπως τα περιγράφει ο ίδιος. Εγώ γενικά είμαι λίγο αντίθετος με τις πορείες. Προτιμώ να φτάνω στον στόχο κατευθείαν. Οπότε αράξαμε για καφεδάκι λίγο πιο κάτω από την πλατεία Συντάγματος και περιμέναμε τα πλήθη. Φαρμακείο ο καφές παιδιά. Τέλος πάντων… Πεταχτήκαμε από τις καρέκλες μας όταν ακούσαμε τους υπόκωφους ήχους του ξύλινου ρόπαλου πάνω στα γερά τζάμια της μερσεντές του Χατζιδάκι. Φτάσαμε έξω από τη Βουλή και εκεί ξεκίνησε το show. Η απορία πάντα ίδια. Ποιος ξεκίνησε τις φασαρίες? Την επόμενη φορά μασκούλα οπωσδήποτε. Δεν παλεύεται το δακρυγόνο. Να επισκέπτεστε το site indymedia να παίρνετε λίγο μάτι για το τι συμβαίνει στις πορείες και όχι μόνο.
Λοιπόν έχω κι εγώ να προτείνω μερικά επαναστατικά τραγούδια!
Φυσικά εγώ είμαι σοβαρός άνθρωπος, δεν θα βάλω αστεία τραγουδάκια. :-) Ειδικά το τελευταίο από τα τρία νομίζω ότι πρέπει να εισηγηθούμε για να αντικαταστήσει τον εθνικό μας ύμνο! :-Ρ
Το τελευταίο το καλύτερο, και σοβαρότερο βεβαίως βεβαίως!!
Γράφει ο
Δόκτωρ Τζέκιλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου