Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Νέα Μεταπολίτευση (απάντηση)

Νέα μεταπολίτευση, νέα δημοκρατία, νέα εποχή, δεν είναι τίποτε άλλο από ενθουσιασμός. Όλα νέα και ωραία και στο τέλος καταλαβαίνουμε ότι βρισκόμαστε στα ίδια. Υπάρχει μια φράση που γεμίζει τον κόσμο δύναμη να κάνει υπομονή και να συνεχίσει τη ζωή του. «Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία». Αυτή η ίδια φράση είναι και μια αιτία του προβλήματος. Όταν ο λαός ακούει τη λέξη «νέα», «νέος», «νέο», κάτι παθαίνει. Ξαφνικά γεμίζει ελπίδα. Ανόητη ελπίδα επιτρέψτε μου να πω. Ως πότε θα τρέφουμε φρούδες ελπίδες για κάτι που είναι δοκιμασμένο εκατοντάδες φορές? Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα τα συστήματα και οι μηχανισμοί που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος για να ζήσει, να συνυπάρξει με τους συνανθρώπους του δεν έχουν αλλάξει σχεδόν καθόλου. Λες και μας έχουνε καταραστεί και είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε συνεχώς τα ίδια και τα ίδια λάθη. Άκουσα κάτι πολύ σοφό πρόσφατα. «Αν σε κοροϊδέψει κάποιος μια φορά θα πρέπει να ντρέπεται. Αν σε κοροϊδέψει για δεύτερη φορά θα πρέπει να ντρέπεσαι εσύ». Ο μόνος τρόπος για να υπάρξει νέα μεταπολίτευση είναι να γκρεμίσουμε τη Βουλή και να την ξανά φτιάξουμε από την αρχή με εντελώς νέα πρόσωπα μέσα.
 Έχει ποτέ αναρωτηθεί κανείς γιατί όλοι αυτοί που έχουν πλούτη και εξουσία είναι πάντα πάνω από το λαό και τον κάνουν ότι θέλουν? Μήπως γιατί είναι περισσότεροι? Φυσικά όχι. Μήπως γιατί είναι εξυπνότεροι? Δεν νομίζω. Η απάντηση είναι απλή. Διότι αυτοί έχουν κοινό στόχο. Έχουν όραμα! Κακό μεν, όραμα δε! Ο στόχος είναι ένας. Πλούτη και δύναμη. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ένα κακό παράδειγμα που θα μπορούσαμε να μιμηθούμε όλοι, από την ανάποδη πλευρά όμως. Δεν το βάζουν κάτω. Έχουν στο μυαλό τους πάντα τους στόχους τους. Είναι γεμάτοι ενέργεια για να προχωρήσουν ένα βήμα παρά πέρα. Το σημαντικότερο? Προκειμένου να πετύχουν αυτό που θέλουν συνεργάζονται με όποιον χρειάζεται. Ακόμα και με κάποιον που ίσως σιχαίνονται. Η άθλια ιδεολογία τους είναι πάνω από τον ρατσισμό, πάνω από τη ντροπή, πάνω από τον δισταγμό, πάνω από τον εαυτό τους ίσως.
Την ώρα που οι απλοί πολίτες λογομαχούν για το αν είναι καλύτεροι οι δεξιοί από τους αριστερούς και για το αν θα έπρεπε να υπήρχαν λιγότεροι αλλοδαποί στη χώρα. Την ώρα που οι κάτοικοι της Κηφισιάς βλέπουν τους κατοίκους του Μενιδίου και τους υποτιμούν. Την ώρα που οι περισσότεροι έλληνες ακούνε Εξάρχεια και τους σηκώνεται η τρίχα από φόβο, ενώ δεν έχουνε πάει ποτέ σε αυτό το μέρος για να δουν πως είναι. Την ώρα που προσπαθούμε να το παίξουμε κι εμείς εξουσία ή ψευτο νεόπλουτοι. Την ώρα που πιστεύουμε ότι ένα καλό κινητό ή αμάξι θα καλύψει το ψυχικό κενό μέσα μας. Την ώρα που δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε για το παρά μικρό μεταξύ μας (πόσο μάλλον να συνεργαστούμε), κάποιοι κοιτάνε ποια θα είναι τα επόμενα τους βήματα και με ποιους θα πρέπει να συνεννοηθούν να επικοινωνήσουν και να συνεργαστούν προκειμένου να κερδίσουν περισσότερα από όσα έχουν μέχρι τώρα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Είμαι σκληρός και θα τολμήσω να πω ότι σαν λαός παίρνουμε αυτό που μας αξίζει. Όχι όλοι αλλά δυστυχώς μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Και το ακόμα πιο τραγικό της υπόθεσης είναι ότι πάντα θυσιάζονται οι λίγοι για να σωθούν οι πολλοί. Κάποιοι δεν παίρνουνε χαμπάρι καθόλου και δεν συμμετάσχουν σε τίποτα. Καμία θυσία. Κι όμως αυτοί πολλές φορές σώζονται. Τέλος πάντων, αυτό δεν έχει σημασία. Άλλωστε ο καθένας αγωνίζεται πρώτα για τον εαυτό του και μετά για τους υπόλοιπους.
Κύριε Χάιντ πολύ καλό κείμενο! Έχουμε δρόμο όμως ακόμα μέχρι να φτάσουμε στον υπέρτατο στόχο μας. Τον πραγματικά υγιή Σοσιαλισμό. Με βάση την παιδεία!
  
Γράφει ο
Δόκτωρ Τζέκιλ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου