Επαγγελματικό Παράδοξο

-Μανωλάκι τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις?

-Θέλω να σπουδάσω οικονομικά. Να γίνω Λογιστής, τραπεζικός υπάλληλος, γραμματέας, δημόσιος υπάλληλος, να πατάω κουμπάκια στο pc και να ασχολούμαι με εικονικούς λογαριασμούς και ψεύτικα χρήματα. Να μαθαίνω πολύπλοκα προγράμματα που πολλές φορές οι περισσότερες λειτουργίες τους μπορεί να είναι άνευ σημασίας στην πραγματικότητα ή να μην ανταποκρίνονται σε αυτήν. Θέλω να κάθομαι στην καρεκλίτσα του γραφείου μου δίπλα από το κλιματιστικό, για ζέστη το χειμώνα και δροσιά το καλοκαίρι. Θέλω να βγάζω φωτοτυπίες για να περνά η ώρα κουνώντας τα χέρια μου και να μιλάω στο τηλέφωνο για να ακούγεται η φωνή μου ρυθμίζοντας πάλι εικονικές πραγματικότητες.

-Μπράβο Μανωλάκι! Θες κι εσύ ότι θέλει ο μισός πληθυσμός τουλάχιστον σε αυτόν τον κόσμο. Θες κι εσύ ότι σε μάθανε να θέλεις.

Αυτός ο διάλογος, χωρίς σάλτσες και αλήθειες, γίνεται σε καθημερινή βάση παγκοσμίως. Η σύγχρονη νόηση και κουλτούρα μας μαθαίνει ότι πρέπει να ξεφύγουμε από τον παλιό τρόπο εργασίας και να περάσουμε σε μια νέα επαγγελματική γενιά. Πολυτελή εργασιακοί χώροι σε τεράστια επαγγελματικά κτήρια, ακριβά έπιπλα, άνετες καρέκλες, υπολογιστές, κουμπάκια, οθόνες, ακριβά στυλό για υπογραφές σε χαρτούρες, μπόλικες φωτοτυπίες – φαξ – τηλέφωνα. Αυτό λέγεται σύγχρονη εργασία. Όχι, δεν είμαι κατά όλων αυτών. Και βέβαια χρειάζονται! Χρειάζονται όμως στο βαθμό που νομίζουμε? Αν ναι, τότε γιατί οι μισοί πτυχιούχοι οικονομικών σχολών (και όχι μόνο) τυλίγουν σουβλάκια? Θεωρητικά επαγγέλματα… Πήξαμε στη θεωρία… Τι να την κάνεις την θεωρία αν δεν υπάρχει πράξη όμως? Αλήθεια ποια είναι η πράξη? Θυμόμαστε? Πολλοί που δουλεύουν σε γραφεία δεν ξέρουν για ποιο λόγο κάνουν την δουλειά που τους αναθέσανε. Κάνουν απλά αυτό που μάθανε χωρίς να ξέρουνε τι είχε προηγηθεί και τι πρόκειται να γίνει στο επόμενο ή στο τελικό βήμα διαδικασίας. Για να μην θυμηθώ ένα περιστατικό στο ΙΚΑ. Διαφωνούσε μια κυρία μπροστά μου στην ουρά με μια υπάλληλο, κι εκείνη από τα νεύρα της ρωτάει ρητορικά την υπάλληλο: Συγνώμη εδώ δεν είναι το Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων? Και η υπάλληλος την λέει αυστηρά: Όχι κυρία μου, εδώ είναι το ΙΚΑ! Το χτυπάς το κεφάλι σου στον πάγκο ή όχι?

Η πράξη λοιπόν είναι η εργατική τάξη. Από εκεί ξεκινάνε όλα. Ότι είναι να περάσει από τηλέφωνο, φαξ, email, pc, internet, φωτοτυπία, υπογραφή, τράπεζα, υπάλληλο, διευθυντή, εφορία κτλ, πρέπει πρώτα να προηγηθεί μια πράξη από την εργατική τάξη. Καλλιέργεια χωραφιών, ζώα, ορυχεία για παραγωγή πρώτων υλών, ακόμα και το μάζεμα σκουπιδιών που το θεωρούμε τόσο κατωτάτου, αλλά όταν έχουν απεργία οι σκουπιδιάρηδες καταλαβαίνουμε την σημαντικότητα αυτού του επαγγέλματος. Ακόμα κι αν δεν το παραδεχόμαστε. Ακόμα και μετά την λήξη της εκάστοτε απεργίας, όπου γυρίζουμε στους φυσιολογικούς (?) ρυθμούς της ζωής μας και ξεχνάμε πάλι ότι υπάρχουν κι αυτοί οι εργάτες. Φυσικά κανένας δεν έχει σαν όνειρό του να γίνει σκουπιδιάρης όταν μεγαλώσει. Θα ήταν παράλογο κάτι τέτοιο.

Αυτό που με ανησυχεί ιδιαίτερα όμως είναι ότι σημαντικά επαγγέλματα όπως η γεωργία και η κτηνοτροφία τείνουν να γίνουν κι αυτά κατωτάτου επιπέδου. Πράγμα τελείως παράλογο μιας και είναι αυτονόητο ότι οι δύο αυτές εργασίες είναι τα θεμέλια της ύπαρξής μας.

Θα πει κάποιος: Ρε μεγάλε θα αφήσουμε τα γραφεία για να γυρίσουμε στα χώματα και στα βρώμικα ζωντανά?

Είναι καθαρά θέμα παιδείας θα έλεγα. Σαφώς ένας άνθρωπος όπου έχει μεγαλώσει σε πόλη δεν είναι εύκολο να αφήσει τις πολυτέλειες και να πιάσει το τσαπί και την τσουγκράνα. Μην ξεχνάμε όμως ότι η τεχνολογία εξελίσσεται σε όλους τους τομείς. Οι σύγχρονοι γεωργοί δεν κοπιάζουν όπως στα παλιά τα χρόνια. Με τα σύγχρονα μηχανήματα όλα είναι σαφώς πιο εύκολα. Έχει δοθεί η εντύπωση ότι οι αγρότες είναι αμόρφωτοι και άξεστοι άνθρωποι που βρομίζονται όλη μέρα με τα χώματα. Λάθος! Στην Ελλάδα μπορεί να συμβαίνει σε ένα ορισμένο βαθμό αλλά γενικά δεν ισχύει. Για το εξωτερικό δεν το συζητώ καν. Οι άνθρωποι είναι μορφωμένοι, με παιδεία και επικοινωνούνε άψογα. Επίσης όποιος πιστεύει ότι οι αγρότες δουλεύουν κάθε μέρα, χειμώνα-καλοκαίρι, γελιέται. Οι αγρότες το χειμώνα απολαμβάνουν την οικογενειακή ζεστασιά στο σπιτάκι τους μιας και τα σπαρτά δεν χρειάζονται ιδιαίτερη φροντίδα τους χειμερινούς μήνες.

Παλεύοντας να σπουδάσουμε κάτι σπουδαίο και σύγχρονο (?) ξεχνάμε την σημαντικότητα ορισμένων θεμελιωδών επαγγελμάτων όπου αντικειμενικά (σε ένα δίκαιο σύστημα) έχουν να σου προσφέρουν εισόδημα ή μπορείς απλά να κρατήσεις τα προϊόντα για τον εαυτό σου. Λόγω ορισμένων συνθηκών, τυχαίνει να έχω ζήσει και σε επαρχίες και σε πόλεις. Αυτό μου πρόσφερε την κατάλληλη εμπειρία για να «μετράω» τα πράγματα καλύτερα και να βλέπω τα καλά και τα κακά στα διάφορα επαγγέλματα. Για εμένα δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να εργάζεσαι με τη φύση. Σπούδασα οικονομικά αλλά σίγουρα δεν ήταν άριστη επιλογή. Πάντα γυρνάνε στο μυαλό μου χωραφάκια και ζωάκια μιας και μεγάλωσα με αυτά.

Νομίζω ότι το κράτος πρέπει να προωθεί τέτοιου είδους επαγγέλματα. Μέσα από το σχολείο και όχι μόνο. Πρέπει όλοι να γνωρίζουν τα βασικά για τη γεωργία-κτηνοτροφία και κατ’ επέκταση για το πώς φτάνουν αυτά που τρώμε στο πιάτο μας. Νομίζω ότι υπάρχει ακόμα ενδιαφέρον από τον κόσμο για τη γη και τα ζώα, αλλά αν δεν ξέρει κάποιος τον τρόπο να τα προσεγγίσει τα προσπερνάει αμέσως. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που παίζουν farmerama και αγροτικά παιχνίδια στο FB, κάτι που τους ευχαριστεί ιδιαίτερα και ίσως να θέλανε να το κάνουνε και πράξη μερικοί.

Το κείμενο είναι επιθετικό αλλά σκοπός μου αυτή τη στιγμή δεν είναι να συγκινήσω τα πλήθη με τη συγγραφή μου. Απλά μεταφέρω τις σκέψεις μου, σε μια εποχή που τα πτυχία τα χρησιμοποιούμε για να σκουπιζόμαστε στην τουαλέτα. Σε μια εποχή που τα φρούτα δεν είναι ακριβώς φρούτα. Το κρέας, είναι κρέας στο περίπου. Σε μια εποχή που ο κόσμος απομακρύνεται από τη φύση του για μια καρέκλα γραφείου και ένα pc που έχει σαν wallpaper έναν κάμπο και δεντράκια. Τι ειρωνεία!!

Με σεβασμό 

Δόκτωρ Τζέκιλ