Η ζυγαριά της ζωής είναι υψηλής ακριβείας και πολύ αυστηρή. Αντίθετα ο άνθρωπος δεν ξέρει να ζυγίζει ή δεν έχει την κατάλληλη παιδεία - εμπειρία. Πως τα καταφέραμε έτσι? Πως εγκλωβιστήκαμε στα ντουβάρια της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης? Μας υποσχεθήκανε μεγάλη ζωή. Μας υποσχεθήκανε δουλειές και ποιότητα ζωής σε σύγχρονες πόλεις. Εμείς το χάψαμε και πολλοί ακόμα επαρχιώτες που δεν γνωρίζουν την κόλαση των μεγαλουπόλεων συνεχίζουν να πιστεύουν ότι με την πρώτη ευκαιρία θα ζήσουν το «American Dream» στην Αθήνα. Το μόνο ωραίο και διαφορετικό στην πόλη είναι η διασκέδαση. Υπάρχει ποικιλία διασκέδασης για να ξεχνιόμαστε από την ποικιλία των προβλημάτων μας.
Πρόσφατα είχα συζήτηση για την ζωή στην πόλη και στην επαρχία. Κάποιοι παραπονέθηκαν ότι η ζωή στην επαρχία είναι βαρετή. Αντίθετα στην πόλη η μέρα είναι γεμάτη. Περνάει γρήγορα. Συγκρατήστε το αυτό. Η μέρα στην πόλη ΠΕΡΝΑΕΙ γρήγορα. Αυτό είναι που θέλουμε από την ζωή μας τελικά? Απλά να περνά η ημέρα? Εγώ θα έλεγα ότι η μέρα δεν περνά. Μας προσπερνά! Είναι αλήθεια ότι στην επαρχία (δεν μιλάω για τα χωριουδάκια των 200 κατοίκων στη μύτη του βουνού) αν δεν ξέρεις πώς να οργανώσεις την ημέρα σου, θα βαρεθείς στο πιτς φυτίλι. Η επαρχία είναι για αυτούς που ξέρουν τι ακριβώς θέλουν. Και φυσικά τα παιδιά μέχρι κάποια ηλικία θέλουν την φασαρία των μεγαλουπόλεων. Δεν τα κατηγορώ, είναι λογικό.
Ο συνδυασμός όμως της πόλης με την επαρχία είναι άριστος! Παθαίνω πλάκα κάθε φορά που μου στέλνει φωτογραφίες μια φίλη μου από την Φρανκφούρτη της Γερμανίας και μου δείχνει πως ζούνε εκεί. 900.000 κάτοικοι. 16 γραμμές μετρό. Πλακόστρωτοι δρόμοι. Γραφικά διώροφα και τριώροφα. Αμέτρητα ποδήλατα στους δρόμους. Δεν τους λείπει τίποτα από διασκέδαση κι ας κλείνουν στις 2 το βράδυ. Ίσως κι εμείς αν καλύπταμε κάποιες ανάγκες μας να μην χρειαζότανε να ξεσπάμε στην διασκέδαση τόσο πολύ και να μην μας χωράει το σπίτι πριν από τις 5:30 το πρωί.
Είμαι κάτοικος Αθήνας αλλά εγώ δεν θεωρώ κάτι τέτοιο. Πώς να το θεωρώ αυτό άλλωστε αφού μέχρι τα μισά της εφηβείας μου η περιοχή μου ήτανε σαν χωριό. Έχω περάσει αξέχαστα παιδικά χρόνια σε μια περιοχή που είχε διάσπαρτα σπίτια, πολλά χωράφια και αλάνες γύρο, δέντρα και πολύχρωμα λουλούδια. Από το μεγάλο παράθυρο του σπιτιού έβλεπες μέχρι ακρόπολη. Από την μπροστά πλευρά έβλεπες Πάρνηθα (μέχρι το καζίνο) και στα πλάγια όλη την Πεντέλη. Μέχρι και ποτάμι είχαμε. Ναι, αυτό το μέρος που περιγράφω είναι στην Αθήνα κοντά στο Μενίδι. Δεν τα βγάζω από το μυαλό μου. Τώρα τα χωράφια γίνανε δρόμοι. Αττική Οδός και προαστιακός σιδηρόδρομος. Τα δέντρα κοπήκαν. Σπίτια ξεφύτρωσαν στη θέση τους. Την ακρόπολη δεν την βλέπω πλέον από το παράθυρο. Ούτε την Πάρνηθα. Το ποτάμι έγινε υπόνομος. Δεν υπάρχει κάτι που να μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία πλέον. Μόνο φωτογραφίες. Φωτογραφίες που άμα τις κοιτάξεις νομίζεις πως είναι πλαστές – πειραγμένες στο photo shop. Ακόμα κι εμένα μου φαίνεται απίστευτη η αλλαγή που έχει υποστεί η περιοχή μας. Ένα πράγμα έμεινε να κοιτάζω από το παράθυρο. Τον ήλιο την ώρα που δύει. Αυτό ήταν και εξακολουθεί να είναι για εμένα κάτι σαν ιεροτελεστία. Δεν έχω παράπονο πάντως. Ακόμα μπορώ να κοιτάζω μακριά από το μεγάλο παράθυρο. Βλέπω και τα αστέρια. Αλλά δεν είναι το ίδιο όπως ήταν.
Ο κύριος Χάιντ έχει δίκιο. Μου έλειψε κι εμένα πολύ η φοιτητική ζωή στην επαρχία. Τα ποδήλατα μας, ο καθαρός αέρας, η λιμνοθάλασσα. Ας μην επαναλαμβάνω τα ίδια όμως. Μερικές φορές μου αρέσει να μετράω τους ανθρώπους και να τους εξετάζω. Σε παρέα κάνω την εξής ερώτηση σε ανύποπτη στιγμή. «Κοιτάχτε το φεγγάρι! Δεν είναι υπέροχο? Κοιτάχτε τι ωραία χρώματα έχει ή πόσο μεγάλο φαίνεται σήμερα». Πολλές φορές παίρνω την εξής ξερή απάντηση. «Ναι, καλό είναι». Τότε καταλαβαίνω πολλά…
Το ξέρετε ότι οι αλλεργίες διαχρονικά αυξάνονται? Η απομάκρυνση του ανθρώπου από τη φύση τον κάνει να μην μπορεί να την δεχτεί, να την ανεχτεί εύκολα. Δεν θα μπορούμε να ανεχόμαστε τη φύση σε λίγο. Υπέροχα!
Η ζυγαριά δεν κάνει λάθος. Εμείς κάπου το χάσαμε… Και καλό θα ήτανε να το βρούμε γρήγορα αυτό που ψάχνουμε.
Γράφει ο Δόκτωρ Τζέκιλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου