Διαβάζω το πετυχημένα χιουμοριστικό κείμενο του άλλου μου εαυτού και σκέφτομαι να απαντήσω ανάλογα. Τίποτα όμως δεν κατεβάζει η κούτρα μου. Είναι 2 παρά τα χαράματα. Είμαι στο κρεβάτι και βλέπω Akira στο laptop. Είδα το μισό γιατί άρχισα να γλαρώνω. Εκεί που λαγοκοιμόμουν ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες από το πετυχημένο αυτό anime. Οι αναρχικοί αγωνιστές του μέλλοντος. Οι σύγχρονες συμμορίες. Ο χαρακτήρας των ανθρώπων που διαχρονικά αλλάζει ελάχιστα ή και καθόλου σε σχέση με τα υπερσύγχρονα γραφικά της πόλης. Κυριολεκτικά μεταφέρθηκα σε άλλο κόσμο. Ξυπνάω όχι πολύ ώρα μετά, ζαλισμένος και χαμένος μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Πάλι ξύπνησα στον ύπνο μου ρε γαμώτο? Ησυχία μηδέν… Τι σκατά ζητάει αυτή η ψυχή? Δεν ξεκουράζεται ποτέ πλέον?
Πήγα στην κουζίνα σιγά σιγά για να μην ξυπνήσω τους υπόλοιπους και ήπια ένα ποτηράκι νερό. Συνήθως πίνω ένα ποτηράκι κρασί ή αν νυστάζω πολύ, πίνω δύο τρία μαζί και την ξανά πέφτω για ύπνο. Πιάνει το κόλπο. Αυτή τη φορά είπα να το αντιμετωπίσω πιο ψύχραιμα αν και κουτούλαγα από τη νύστα. Χάζευα από το μεγάλο παράθυρο της κουζίνας προς τον Λυκαβητό που ίσα που φαίνεται πια τα τελευταία χρόνια από τα τσιμέντα που ορθώνονται. Οι εικόνες από το Akira συνέχιζαν να αναπαράγονται, όχι με δυσάρεστο τρόπο, στο μυαλό μου. Θυμήθηκα αμέσως μια φράση που άκουσα κάπου. «Η συνείδηση είναι μια ενοχλητική μύγα. Ένα σκυλί που γαβγίζει αδιάκοπα. Μόνο χωρίς συνείδηση είσαι πάντα ήσυχος». Αλήθεια, ποια η διαφορά της μνήμης από την ανάμνηση?
Νοιώθω σαν να έχω καταπιεί τσιμεντόλιθο και μου έκατσε στο λαιμό, οπότε βγαίνω στο μπαλκόνι να πάρω αέρα. Που θα πάει? Θα χαλαρώσω. Το κρεβατάκι μου με περιμένει. Δεν ξέρω όμως τι με περιμένει αύριο. Εμένα και τη μισή τουλάχιστον Ελλάδα που ταλαιπωρείται… Ο κρύος αέρας είναι λυτρωτικός. Σε ανανεώνει στο πι και φι. Έχω και αυτό το κωλο στίγμα και θέλω μια δυο τζούρες οξυγόνο παρά πάνω για να είμαι κομπλέ ορισμένες φορές. Ο αέρας της Αθήνας είναι φρεσκότατος. Να! Μόλις πέρασε ένα φορτηγό κάτω από το μπαλκόνι. Εισπνοή-εκπνοή. Αυτά είναι! Η γάτα στο τοιχίο της αυλής ταιριάζει απόλυτα με το πέπλο της νύχτας. Δημιουργεί ατμόσφαιρα. Αυτή είναι ήρεμη. Τι ανάγκη έχει?
Τελικά ο χρόνος είναι πολύ σχετικός. Μόλις κοίταξα το ρολόι και συνειδητοποίησα ότι πέρασε μία ωρίτσα από τότε που σηκώθηκα από το κρεβάτι. Μιλάω στον εαυτό μου και του εξηγώ ότι κάθε εποχή έχει τα δικά της προβλήματα. Επίσης πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Και χειρότερα των χειρότερων. Άλλωστε είναι καλό να βλέπουμε και τα δύσκολα διότι αλλιώς δεν εκτιμάμε τίποτα. Και πώς να εκτιμήσουμε βέβαια αφού δεν έχουμε αξιόλογο μέτρο σύγκρισης. Αν δεν δεις την έρημο, πως θα εκτιμήσεις τον φοίνικα? Όπως λέει κι ένας αγαπημένος μου συγγραφέας «Για να απολαύσεις το ουράνιο τόξο θα πρέπει πρώτα να μάθεις να απολαμβάνεις τη μπόρα». Τελευταία, ενώ οι βραδιές είναι καλές και ήσυχες έξω από το μεγάλο παράθυρο, δεν μπορώ να απολαύσω τη θέα. Όλα φαίνονται λίγα και στενά. Ακόμα και τα φεγγάρι φαίνεται εγκλωβισμένο σε ένα μικρό χώρο. Δεν χωράω πουθενά.
Τι διάολο να κάνω τώρα? Να δοκιμάσω να την πέσω ή να αράξω στην τελεβίζιον? Θα έχει Emmanuelle 2000 τέτοια ώρα ή Telemarketing. Ποιος βλέπει? Δεν θέλω να αγοράσω κουκουτσοβγάλτη! Να ακούσω μουσική? Α ρε κωλο σύστημα! Μας πήρες και τον ύπνο. Το μέσα μου βράζει. Ο τσιμεντόλιθος δεν έφυγε για τα καλά ακόμα. Μου έρχεται πάλι ένα σκηνικό από το anime. Ο Akira παθαίνει κρίση πανικού, σωριάζεται στο δρόμο και έχει παραισθήσεις. Βλέπει πως ανοίγει η κοιλιά του και χύνονται στο δρόμο όλα του τα εντόσθια. Με βιάστηκες κινήσεις προσπαθεί να τα ξανά βάλει στη θέση τους. Οι φίλοι του οι μηχανόβιοι τον κοιτάνε αποσβολωμένοι χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν.
Τι σκατά θέλει αυτή η ψυχή? Δεν βλέπει ότι πρέπει να κάνει υπομονή? Δεν βλέπει ότι πρέπει να προσαρμοστεί στη νέα τάξη πραγμάτων? Γιατί με ξυπνάει μέσα στη νύχτα? Μου έκατσε βαρύ το στιφάδο? Είναι πολύ ατίθαση. Εντάξει. Θα φτιάξω το αυριανό πρόγραμμα που τόσο απεγνωσμένα ζητάει. Θα το εμπλουτίσω όσο μπορώ. Πάντα πρέπει να πιανόμαστε από κάπου.
Πρέπει να δέχεσαι αυτό που επικρατεί και να αλλάζεις αυτό που μπορείς.
Γράγει ο
Δόκτωρ Τζέκιλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου