Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Ο ουρανός.

Βγαίνοντας από το δωμάτιο μου βλέπεις καθαρά αυτήν που μένει από απέναντι μου . Ένα μικρό μπαλκονάκι που ίσα ίσα χωρά μια καρέκλα . Βλέπω καθαρά και τον ακάλυπτο . Έναν ακάλυπτο στους αμπελόκηπους .
Όχι δεν μπορώ να πω ότι είμαι δυσαρεστημένος , ένας ακάλυπτος είναι , δεν είναι δα και φωταγωγός . Εκεί θα είχαμε πρόβλημα . Ένα από τα μεγάλα μου προβλήματα είναι ότι βγαίνοντας βλέπω την ΓΑΔΑ , πράγμα που πραγματικά με νευριάζει . 
Κατά τα αλλά είναι πραγματικά υπέροχο όλο αυτό το τσιμέντο . Το απολαμβάνω . Ένα γκρι πραμα έτοιμο να καλωσορίσει κάθε αρνητική σου σκέψη , που μπορεί να μετατραπεί σε έμπνευση συγγραφής τέτοιου είδους κειμένων .
Αν με ρωτούσε κάποιος , τι είναι αυτό που σου λείπει όταν βγαίνεις στο μπαλκόνι , η όταν μέσα από τα τέσσερα ντουβάρια κοιτάς από έξω ; Θα μου πείτε σιγά μην με ρωτήσει κάνεις αυτήν την μαλακία και τι τον ενδιαφέρει ; Ε , για αυτό τα γράφω . 

Ο ουρανός . Δεν βλέπω τον ουρανό . Περπατώ και βλέπω ντουβάρια , καπνίζω στο μπαλκόνι και βλέπω ντουβάρια , κάθομαι στην καφετέρια μαζί με τον δόκτωρ και βλέπω τσιμέντο , ποτέ και πουθενά ούτε καν προσέχω τον ουρανό .
Όταν ήμουν φοιτητής στο Μεσολόγγι είχα ένα σπίτι , το δεύτερο σπίτι που νοίκιαζα , που ήταν καταπληκτικό . Υπέροχο . Ο ήλιος φώτιζε τόσο πολύ το σπίτι που από νωρίς νωρίς με ξυπνούσε . Πράγμα και όχι τόσο ευχάριστο όταν συμβαίνει στην φοιτητική ζωή . 
Από το γωνιακό μπαλκόνι μου έβλεπα καθαρά την λιμνοθάλασσα , έβλεπα την άκρη του πρωινού ουρανού . Όταν ήταν καθαρός οι σκέψεις μου ήταν όμορφες όταν ήταν συννεφιασμένος με επηρέαζε τόσο πολύ που έγραφα κείμενα σαν και αυτό .
Ένιωθα , αν και μέσα σε ντουβάρια όπως εδώ , ένα με την φύση . Ένιωθα το άγγιγμα της , πότε δεν είχα αυτήν την αίσθηση μέχρι τότε  . 

Ένα πρωινό θυμάμαι , που είχε πολύ κρύο , άναψα το τζάκι ( ναι μιλάμε για σούπερ κωλοφαρδία είχα όταν έψαχνα για σπίτι ) , έκατσα δίπλα από το παράθυρο , έβαλα να παίζει το ρημάδι μου canned heat , CCR , beatles , AC/DC , 38 special , pink Floyd , Ozric , rainbow (ακόμη θυμάμαι την playlist την όποια ακούω όταν είμαι χαρούμενος ), έφτιαξα έναν πολύ καλό καφέ , έπιασα και ξέκανα ένα πακέτο από φτηνά τσιγάρα , διότι με την επιλογή αυτού του σπιτιού στερήθηκα και κάποιες άλλες ανέσεις και τραγούδησα κάποια στιγμή με όλη μου την ψυχή «Let the Midnight Special shine 'er everlovin' light on me.». 
Ένα από τα νοήματα της ζωής που τόσο αγωνιωδώς αναζητώ το ζούσα , χωρίς να το αντιληφτώ . Ένα πρωινό από τα πολλά που πέρασα σε αυτό το μέρος .
Έτσι λοιπόν με αφορμή  αναμνήσεις σαν και αυτή κατάλαβα τι μου λείπει στην θλιβερή αυτή πόλη , σε αυτή την θλιβερή γειτονιά , σε αυτό το θλιβερό σπίτι , σε αυτό το θλιβερό μπαλκόνι . Ο Ουρανός . Ο ήλιος . Η ησυχία . Η λιμνοθάλασσα . Ακόμη και η πλατεία με το άσχημο άγαλμα ενός μητροπολίτη που βλακωδώς  τοποθέτησαν στο κέντρο της χαλώντας την ομορφιά της . 

Θυμάμαι τα σπουργίτια που πετούσαν σε απίστευτα πολυπληθείς αγέλες και τα χάζευα είτε μόνος μου είτε με την πρώην κοπέλα μου είτε με τον καλύτερο μου φίλο τον δόκτωρ αυτού του μπλογκ . Θυμάμαι αυτόν τον ουρανό .

Από την Αθήνα δεν έχω καμιά τέτοια ανάμνηση . Δεν θυμάμαι πότε μπήκε ήλιος στο δωμάτιο μου . Δεν θυμάμαι πότε είδα τελευταία φορά σπουργίτια να πετούν μαζί . Δεν θυμάμαι πότε παρατήρησα τα άστρα μιας νύχτας . Δεν θυμάμαι καμιά συγκινητική στιγμή επαφής με την φύση . 
Οι πολύτιμες ώρες μου περάνε αστραπιαία . 
Κάθε μέρα κάνω ένα ακόμη βήμα πιο κοντά προς την βαρβαρότητα των ανθρώπων που χαζογελώ όταν τους παρατηρώ στον δρόμο η στο μετρό .
Αυτούς που κορνάρουν στο φανάρι ενώ έχει ανάψει πράσινο , αυτούς που χυδαία σε βρίζουν όταν είναι πορτοκαλί και σταματάς και όταν τους ζητάς τον λόγο σε πιάνουν γέλια ακούγοντας τους . Αυτούς που σε σπρώχνουν και δεν λένε ένα συγγνώμη . Αυτούς που βιάζονται . 
Τους προσαρμοσμένους . 
Που δεν θυμούνται την τελευταία φορά που κοίταξαν τον ουρανό . 

Μέχρι να ξαναβρώ αυτόν τον ουρανό θα τους χαζεύω και θα σιγοτραγουδώ “Well, you wake up in the mornin', you hear the work bell ring,  And they march you to the table to see the same old thing. Ain't no food upon the table, and no pork up in the pan.
But you better not complain, boy, you get in trouble with the man.
Let the Midnight Special shine 'er light on me,
Let the Midnight Special shine 'er light on me,
Let the Midnight Special shine 'er light on me,
Let the Midnight Special shine 'er everlovin' light on meeeeeeeeee”  


Μετά Τιμής 

Κύριος Χαιντ

5 σχόλια:

  1. Όπως καθετί άλλο στη ζωή μας, έτσι και η εκτίμηση κάποιων πραγμάτων λειτουργεί με χρονοκαθυστέρηση. Τίποτα δεν έρχεται ακριβώς στη στιγμή που θα μπορέσεις να το εκτιμήσεις ή να το απομυθοποιήσεις πλήρως. Αυτό είναι ένα κλασικό και χτυπητό παράδειγμα της μάχης απέναντι στο χρόνο. Το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί, και θα είναι απόρροια αυτής της σάπιας περιόδου, είναι να έρθει η στιγμή που θα γράψεις ένα κείμενο νοσταλγώντας την εποχή του τσιμέντου και του αγενή μέσου Έλληνα (καθότι Νεοέλληνας δεν υφίσταται-θα έπρεπε να υπήρχε παλιός)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η θέα του ουρανού ή ακόμα καλύτερα της γραμμής του ορίζοντα πάνω από τη θάλασσα μου είναι πολύ αγαπημένη. Δρα ηρεμιστικά σε εμένα, τη λατρεύω.

    Αν το γκρι-τσιμεντί "μπορεί να μετατραπεί σε έμπνευση συγγραφής τέτοιου είδους κειμένων", θα πρέπει να σε παρακαλέσουμε να μη μετακομίσεις:)
    Καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πανο το delay της κατανόησης πολλές φορές είναι χειρότερο απο την μη αντίληψη ....
    Μα φαντάζεσαι κάποια φορα να νοσταλγούμε το τσιμέντο ? Ποσο χειρότερα μπορεί να έρθουν τα πράγματα ? Αυτό για το ελληνα , επαυξάνω !!!! Πρέπει να εκφράσουμε άποψη , αν και μη ερωτηθέντες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τελικά δεν είμαι μόνος , αν τελικα μαζευόμασταν ολοι οσοι ειχαμε κοινα " μέσα ηρεμιστικών " τα πράγματα θα ηταν πολύ όμορφα ! Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια kitchenStories !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο Πάνος εκφράζει κάτι πολύ σημαντικό. Σκεφτείτε τι έλεγε ο κόσμος πριν 100 χρόνια όταν συνέβαινε κάτι κακό. "Πάει, χάλασε ο κόσμος". Σήμερα τι λέμε? Το ίδιο! Σε 100 χρόνια από τώρα πάλι το ίδιο θα λέμε σε μια άσχημη περίπτωση.
    Το αν μπορούνε να γίνουνε χειρότερα τα πράγματα θα το δούμε. Οι σύγχρονες πόλεις μπορεί να μην είναι φτιαγμένες από τσιμέντο αλλά από μέταλλο και καλώδια. Τότε τι θα λέμε?

    Ο Δόκτωρ είμαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή