Ποιός ξέρει?

Μια παρέα από νέους συζητά στον καφέ. Σχολιάζουνε τα γεγονότα που βασανίζουν τον Έλληνα εδώ και πάνω από χρόνο. Οι περισσότεροι είναι απαισιόδοξοι. Δεν βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ. Βλέπουν την παθητική στάση του κόσμου και στέκονται κι αυτοί ανήμποροι στις περιστάσεις. Επηρεάζονται από το παθητικό κλίμα. Ότι και να γίνει, ότι και αν πει η τρόικα ή η κυβέρνηση, θα περάσει στο ντούκου. Καμία αντίδραση πλέον. Στο μυαλό όλων περνάνε σκέψεις φοβίστηκες. Σκέψεις όπως, οι λαοί του κόσμου δεν μπορούν να αντισταθούν στις δυνάμεις τις εξουσίας και στο χρήμα. Στέκονται αδύναμοι στην παγκοσμιοποίηση και στα σχέδια που έχουνε οι άλλοι για αυτούς.

Ο μέσος Έλληνας δεν έχει πλέον από πού να πιαστεί. Τίποτα το σταθερό. Το ίδιο και οι πολίτες άλλων χωρών που τώρα βρίσκονται σε πολύ χειρότερη θέση από εμάς. (βλέπε Εκουαδόρ, Αργεντινή κτλ). Μα κανείς δεν αντιδράει? Τίποτα? Αυτό είναι ο άνθρωπος? Έτσι συμπεριφέρεται στα δύσκολα? Αυτό είναι… Ας αποδεχτούμε την μοίρα μας λοιπόν διότι έτσι πρέπει. Όλοι γυρνάνε σπίτια τους από τον καφέ με λιγότερο ενθουσιασμό και αυτοπεποίθηση από πριν.

Μερικές μέρες μετά ακούγεται η εξής είδηση από το χαζοκούτι. Οι Άραβες επαναστατούν, ξεσηκώνονται. Χαμός στην Αίγυπτο, στην Λιβύη και τα λοιπά. Από εκεί και πέρα τα γεγονότα τρέχανε και τρέχουν ακόμα σφαίρα. Μεγάλες εξεγέρσεις. Το κράτος παρέλυσε. Ο Καντάφης ή αλλιώς Κανταΐφης ή «Μπακλαβάς γωνία», προκειμένου να βάλει τάξη και να μην χάσει την εξουσία έβαλε στρατιώτες να σκοτώνουνε πολίτες εν ψυχρό. Αυτή είναι η δύναμη ενός κράτους. Πρώτο στρώμα η αστυνομία και δεύτερο και μεγαλύτερο ο στρατός. Όταν όμως στρέφεις τα όπλα που έχεις για να προστατέψεις τους πολίτες του κράτους σου, στους ίδιους σου τους πολίτες τότε το πράγμα παίρνει άλλη τροπή. Όταν η αδικία πνίγει τον άνθρωπο, ξεχνάει ότι φοράει στολή. Το αποτέλεσμα είναι ότι πολλοί στρατιώτες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε αυτά τα παράλογα εγκλήματα. Ποιος το περίμενε? Πόσες φορές το έχουμε ξανά ακούσει αυτό στην παγκόσμια ιστορία? Πως αυτοί οι άνθρωποι (πολίτες και όργανα του κράτους) καταφέρανε και κάνανε τόσο σαματά με επιτυχία? Βέβαια δεν λες επιτυχία 10.000 νεκρούς αλλά ποιος αγώνας πετυχαίνει χωρίς να ανοίξει ρουθούνι? Τα βάζεις κάτω και τα υπολογίζεις. Αυτός είμαι, αυτά έχω, αυτό μπορώ να κάνω. Οι άραβες ήταν σε άθλια κατάσταση. Δεν είχαν να χάσουν τίποτα. Μπορούμε να φανταστούμε τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος όταν δεν έχει να χάσει κάτι?

Αντίθετα εμείς έχουμε πολλά να χάσουμε. Έχουμε το σπιτάκι μας, το αυτοκινητάκι μας, την τηλεορασίτσα μας, το pc μας, κάποια ψίχουλα στην άκρη για να περάσουμε το μήνα. Δεν είμαστε για επανάσταση τώρα. Φοβόμαστε μη χάσουμε κι αυτά που έχουμε. (δεν βγάζω έξω τον εαυτό μου).

Ο λαός είναι ένα εκρηκτικό μείγμα. Αναλόγως πόσο θα το ζορίσεις θα αντιδράσει ανάλογα.

Τέλος έχω να γράψω μια αφηρημένη σκέψη που μου ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό. Στην παγκόσμια ιστορία έχουμε διαβάσει αρκετές φορές για ανθρώπους ή λαούς που βρεθήκαν σε κάποιο έσχατο σημείο. Οι επιλογές τους συνήθως ήταν δύο. Αντίδραση μέχρι θανάτου (βλέπε πχ έξοδος Μεσολογγίου) και παράδοση στην μοίρα χωρίς αγώνα (βλέπε πχ χορός του Ζαλόγγου).

Θεωρητικά (πάντα) ποια επιλογή μας χαρακτηρίζει σαν σύγχρονους Έλληνες?

Γράφει ο

Δόκτωρ Τζέκιλ