Μη μου την κρίση τάραττε

Η κατάσταση που ζούμε είναι το αποτέλεσμα μιας συνισταμένης αποφάσεων – δεσμεύσεων - συγκυριών που έχουν ως εμπλεκόμενους το κεφάλαιο ( αυτούς που έχουν ουσιαστικά την εξουσία και κατ επέκταση και το μέσον για να την ακουμπήσουν ) , τους πολίτες και τους εκλεγμένους από τους πολίτες πολιτικούς όπου και ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί έχουν ευθύνες .

Η κρίση λοιπόν είναι υπαρκτή . Δεν είναι μόνο χρηματοπιστωτική , δεν είναι μόνο πολιτική η πολιτειακή είναι κυρίως ανθρωπιστική και πολιτισμική . Έτσι όπως όταν έχει πλημμυρίδα δεν βλέπει καθαρά το μέρος της ακτής που καλύπτει το νερό , ερχόμενη η άμπωτις εμφανίζει και την συνέχεια της , έτσι και εδώ . 

Ναι είναι ο καπιταλισμός η νεοφιλελευθερισμός η οι συνέπειες του μη παρεμβατικού κράτους προς όφελος εκείνου στον οποίο χρεωστάει την ύπαρξη του , στον πολίτη . Ο μόνος τρόπος να καλυφτεί από την εκμετάλλευση των κεφαλαιούχων ο μη κεφαλαιούχος , άρα και αδύνατος , είναι το κράτος και οι παρεμβάσεις που θα μπορούσε να κάνει , για αρχή , για να τον προστατέψει από αυτόν που θέλει να του πάρει την εξουσία . Και βρήκε λοιπόν τον τρόπο . Ελεύθερη αγορά και άλλου τέτοιου είδους μαλακιες . 

Ένας από τους λόγους που υπερίσχυσε ο καπιταλισμός έναντι του σοσιαλισμού – μαρξισμού εκτός από το ότι ουσιαστικά οι προαναφερθέντες δεν εφαρμόστηκαν κατά γράμμα η έστω κατά μια μικρή απόκλιση είναι ότι τους είχε απέναντι του και έδινε ελάχιστα ποσοστά από τα υπερκέρδη του , μόνο και μόνο στην ιδέα ότι θα μπορούσαν κάποτε να εφαρμοστούν . 

Τώρα , αφού πια έχουν πεθάνει και θεωρούνται από τους συγχρόνους νεοφιλελευθεροοικονομολογους παρωχημένοι η ουτοπικοί το αποτέλεσμα είναι ότι ο καπιταλισμός καλπάζει στην κούρσα , χωρίς αντίπαλο . Είναι πιο ωμός , πιο βίαιος πιο βάναυσος από ποτέ , ακόμη και στις χώρες που ένθερμα τον υποστήριζαν  , χαρίζοντας απλόχερα αυτά που είχε υποσχεθεί : ανεργία , «ενδοκοινοτικό χρέος» και χρέος προς τρίτους με αντάλλαγμα τι άλλο ; Κέρδη . Κέρδη που πάνε σε αυτούς που τον ελέγχουν . 

Άρα , η ανεργία , όπου και είναι κάτι που άμεσα μας πονά σαν πολίτες  , είναι απλά ένα αποτέλεσμα , ένας αριθμός , που κοιτάζει στο χαρτί ένας χόντρος πουροκράτωρ και γελά . Ουδόλως ενδιαφέρεται για το αν πεινάς , αν θέλεις να βγεις μια βόλτα και δεν μπορείς η ακόμη και αν πεθάνεις . Κάτι μου θυμίζει αυτό . Α ναι την Αφρική . Μα αυτό θα το αναλύσουμε άλλη φορά 

Ακόμη σίγουρα δεν θεωρώ δραματική εξέλιξη στην ανθρωπότητα την απελευθέρωση της γυναίκας  οικονομική και μη . Το δραματικό θα ήταν να μην υπήρχε και δεν καταλαβαίνω γενικότερα το σκεπτικό αυτό . Το θέμα δεν είναι να εργάζονται οι άνδρες και να κυλά η ζωή ή έστω και έτσι να ήταν ,  όπως το θέτεις , το κεφάλαιο θα είχε τα αντανακλαστικά να το διαχειριστεί . Ακόμη και αυτό που αναφέρεις στην προτελευταία παράγραφο είναι το αποτέλεσμα της εξειδίκευσης των εργαζομένων για την βελτίωση του ρυθμού παραγωγής προϊόντος . Είναι ένα λογικό αποτέλεσμα , βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα γινόταν .

Γιατί δεν λύνεται το πρόβλημα και κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε ;

Απάντηση 1 : Ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα ζούμε έτσι όπως ζούσαμε κάποτε , θα καταναλώνουμε ακόρεστα , με τον ίδιο ρυθμό .

Απάντηση 2 : Δεν ήμαστε ικανοί ούτε πραγματικά θέλουμε να αλλάξουμε την κατάσταση που μας βαραίνει . 

Η κεφαλαιοκρατία , έχει ένα σημείο που πονά . Τον χρόνο . Δεν δύναται να τον διαχειριστεί ούτε να προλάβει τυχούσες , δυσάρεστες για αυτήν εξελίξεις . Εκεί πρέπει να εστιάσουμε . Το πρόβλημα της ανεργίας , δεν θα λυθεί μέσα στα πλαίσια του φιλελευθερισμού – καπιταλισμού .

Η λύση των προβλημάτων που αναφέρονται και στο κείμενο σου λύνονται ( κατά την γνώμη μου )μόνο με ένα τρόπο . Την πλήρη κατανόηση της καταστάσεως από τους αδύνατους και την δημιουργία ενός κινήματος ανθρωπιστικού  που θα έχει ως βάση τον πολιτισμό την αλληλεγγύη την ελευθερία και την ισότητα . Από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε .