dead cat bounce

Βρίσκω μια γάτα νεκρή .
Την πετάω από τον τέταρτο γκελαρει στο έδαφος , απο μακριά μου φαίνεται οτι ζει .Τελικά κατεβαίνω στον δρόμο μα είναι νεκρή .
Μου λεει ο φίλος μου ο Αντουάν " Άσε το πάνω μου "
Πάει στον δρόμο παίρνει την γάτα , την πάει στο μπαλκόνι του πέμπτου , την πετάει , κάνει ένα γκελ , λέει σώθηκε , ζωντανή η γάτα , πάει κάτω να δει , τίποτα . Τεζα .
Κοντά ήταν και ο φίλος μου Αλέξης , που μας έβλεπε , αφήστε το πάνω μου λεει , εγώ ξέρω , η γάτα ζει . Πάει στον πύργο των αθηνων , στον 8ο όροφο την αμολάει απο το μπαλκόνι , σκάει κατω η γάτα κάνει ένα μεγάλο γκελ , όλοι  ελπίζαμε οτι ζει τελικά , πάμε κοντά μα η γάτα κόκκαλο .
Το συμπέρασμα είναι ότι όλοι πρέπει να καταλάβουμε ότι η γάτα δεν ζει και ή θα συνεχίσουμε το dead cat bounce ή θα κάνουμε το άλλο με το κουτί να κάτσουμε να αναρωτιόμαστε αν ζει η δεν ζει η γάτα , η θα το πάρουμε απόφαση , και θα συνεχίσουμε .

Οι κρίσεις εις τις δεκαετίες…

Είμαι στην τηλεόραση και βλέπω Ρετιρέ. Κλασσικότατη σειρά με ποιοτικές και επικές ατάκες, εύστοχοι διάλογοι, έξυπνη και επίκαιρη θεματολογία. Όλοι από τη γενιά του 1990 και κάτω έχουμε δει έστω και κάποια επεισόδια αυτής της σειράς. Παρακολουθώντας το σκέφτεται κανείς πόσο πιο καλά στέκανε τα πράγματα εκείνη την εποχή στην Ελλάδα. Κι όμως σε ανύποπτο χρόνο ακούγεται η ατάκα μέσα από τη σειρά «έχεις δουλειά;» «Όχι, είμαι άνεργος όπως και η μισή Ελλάδα». Εκεί το μυαλό αρχίζει και σκέφτεται, μα… τότε τέτοια κρίση στην Ελλάδα;; Και πως..; Πως ζούσανε τότε;

Είναι βράδυ και βαριέμαι αφόρητα. Βάζω να δω μια ταινία στο youtube με Σταμάτη Γαρδέλη και τους λοιπούς της εποχής. Η ταινία είναι λίγο πιο άγνωστη, δεν έχει προβληθεί τόσο στην TV. Το σενάριο απλό. Μαθητής τότε ο Γαρδέλης προσπαθεί να ξεφύγει από το αδιέξοδο της κοινωνίας μέσα από ουσίες και οινοπνεύματα..! Η ατάκα ίδια. «θα τελειώσω το σχολείο και θα είμαι χωρίς δουλειά». «Δεν υπάρχει μέλλον σε αυτή τη χώρα».

Και έρχομαι εγώ να σκεφτώ… Οικονομική κρίση και ανεργία το ’80. Οικονομική κρίση και ανεργία το ’90. Οικονομική κρίση και ανεργία το 2010. Θα μου πει κάποιος, δεν χρειάζεται να δεις ταινίες για να καταλάβεις το αυτονόητο. Ναι αλλά εφόσον είναι αυτονόητο φιλαράκο μου γιατί πέφτουμε στα ίδια και στα ίδια λάθη; Θα βόλευε να μην κάνουμε τέτοιου είδους σχολιασμούς διότι όσα πιο πολλά λέμε ότι ξέρουμε για τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα τόσο πιο χαμηλά πέφτει το πνευματικό μας επίπεδο. Πόσο λογικό είναι να έχεις περάσει μπάρμπα δύο οικονομικές κρίσεις και να βρίσκεσαι στην τρίτη και να εξακολουθείς να κάνεις τα ίδια λάθη. Ίδια κόμματα, ίδιοι πολιτικοί, ίδια ψήφος κάθε 4 χρόνια, ίδια ογκώδη δάνεια από την τράπεζα για την καλοπέρασή σου κι ας μην μπορείς να τα ξεχρεώσεις, ίδιο σκεπτικό ελληνάρα, ίδιες λαμογιές, ίδια ρουσφέτια για να μπει η κορούλα μας στο δημόσιο, ίδια σιωπή σε παρανομίες και αδικίες σε νομικές υποθέσεις και κρατικούς φορείς, ίδια κανάλια, ίδιοι δημοσιογράφοι, ίδιες υποσχέσεις, ίδια κοροϊδία, ίδιοι πατριώτες και εθνικιστές. Όλα ίδια!! Και δεν πέρασε ούτε μια γενιά ανθρώπων χωρίς αυτά! Τώρα γιατί κλαιγόμαστε; 

Γιατί μας έπιασε ο πόνος ξαφνικά; Πέρασες μπάρμπα δύο φτώχειες και μυαλό δεν έβαλες. Θα βάλεις στην τρίτη; Όπως λέει και η παροιμία «ότι δευτερώνει, τριτώνει». Αλλά έτσι κουτοπόνηρα σκέφτεσαι μπάρμπα. Νόμιζες ότι πέρασε η κρίση και δεν θα ξανά έρθει. Την άφησες πίσω κι εσύ άρχισες πάλι τα ίδια και τα ίδια νομίζοντας ότι θα αλλάξεις το αποτέλεσμα αυτή τη φορά. Δεν σου μάθανε στο δημοτικό ότι 1 + 1 κάνει πάντα 2; Τώρα μας φταίει η Γερμανία. Χθες έφταιγε η Αμερική. Πάντα κάποιος φταίει μπάρμπα. Κι εσύ μπάρμπα συνταξιούχε γιατί παραπονιέσαι για την σύνταξή σου; Εσύ έπρεπε να ξέρεις το αποτέλεσμα από πολύ πιο πριν σαν γέρος και σοφός αλλά αποδείχθηκες ξεμωραμένος.

Τις πρώτες δύο φορές δεν έβαλες μυαλό μπάρμπα και τώρα κινδυνεύεις κι εσύ κι εμείς οι νεότεροι με κρίση διαρκείας..! Κάτι σαν τα καζάνια της κολάσεως ένα πράμα που κρατάνε αιώνια, αν κάτι μπορεί να είναι αιώνιο..!

Γράφει ο Δόκτωρ Τζέκιλ.

Οι ανάγκες σου . Μέρος Πρώτο

Ένα από τα πράγματα που σε κάνουν να ξεχωρίζεις από την μαϊμού είναι ο εγκέφαλος σου . Αυτό το διαολεμένο όργανο του σώματος σου είναι και ο τόπος δημιουργίας των όποιων αναγκών σου . 

Φαγητό έχεις 

Στέγη έχεις 

Νερό έχεις

Τι άλλο θέλεις , διάολε ; 

Εξασφαλίζοντας τις πρωτεύουσες ανάγκες σου , αυτόματα δημιουργούνται άλλες .

 Κάποιοι τις ονομάζουν δευτερεύουσες κάποιοι άλλοι συνέχειες των πρωτευουσών . Σημασία δεν έχει το πώς τις λέμε , σημασία έχει ότι υπάρχουν .

Εδώ λοιπόν υπάρχει ένα προβληματάκι . 

Κατακρίνουμε έντονα κάποιους ανθρώπους που βάζουν τις ανάγκες , που εμείς οι αλάνθαστοι τοποθετούμε στις πρωτεύουσες , στην μπάντα αναζητώντας κάποιες άλλες που εμείς θεωρούμε ασήμαντες .

Σκέψου πόσο θλιβερή θα ήταν η ζωή αν ακούγαμε τον κάθε καραγκιόζη που λέει

« Μην κανείς αυτό ,

1. δεν είναι για την τάξη σου

2. είναι αμαρτία

3. μην είσαι ανώριμος» 

Και μπορώ να αραδιάσω  πολλές ακόμη τέτοιες μαλακίες που είμαι σίγουρος ότι έχετε πολλές στο μυαλό σας . Και αυτό που πάει κολλητά μετά από την πρώτη φράση σαν αιτιολογία είναι ότι « οι ανάγκες σου , σε χαρακτηρίζουν» . Οπότε δεν μου αφήνουν άλλα περιθώρια από το να τους λούσω με τα γνωστά μου μπινελικια .

 Όποτε :

"Ρε καραγκιόζη ,  ποιος θα με χαρακτηρίσει , γιατί προς το παρόν μόνο εσένα βλέπω

-Η κοινωνία , ο περίγυρος .

Και τι λόγο έχει η κοινωνία που εγώ θέλω να πάω σε μια συναυλία , σε μια θεατρική παράσταση ή να πάρω ένα καλό αμάξι , ένα καλό ποδήλατο ή ένα μεγάλο βουβαλίσιο αρχιδι  που θα  κρεμάσω στον τοίχο μου ;

Αφού δεν έχεις οικονομική δυνατότητα να τα πάρεις , τι κάθεσαι και ονειρεύεσαι ;

- Ε , αυτό θέλεις λοιπόν . Να μην ονειρεύομαι . Πες το έτσι αρχηγέ μου !"

Και η αλήθεια είναι το ότι όσοι κρίνουν οιαδήποτε ανάγκη έχει κάποιος γύρω τους δεν είναι άλλο παρά το αίσθημα της ζήλιας που τους κάνει να έχουν αυτή την αντίδραση .

Ζηλεύουν επειδή εκείνοι είναι ανίκανοι να ονειρευτούν .

Έχουν μπει «στην παραγωγική διαδικασία» και «ξέρουν πως βγαίνει το ψωμί»  

Και τελικά είναι ένα  μεγάλο λάθος η σύγκρουση μαζί τους διότι πρόκειται για ιδιαίτερα κοινωνικά , προσωπικά  και σεξουαλικά καταπιεσμένες υπάρξεις ( την σύνδεση αυτή θα την σχολιάσω στην σε άλλο μέρος της γραπτής γνώμης μου )  .

Από εδώ και πέρα θέτοντας σε αυστηρά πλαίσια αυτές τις ανάγκες και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκαν μπορούμε να συζητήσουμε το γιατί δημιουργούνται αν τίθενται σε "αντικειμενικά πλαίσια απόκτησης" και κατά πόσο αυτός που έχει μετατρέψει  την οποιαδήποτε δευτερεύουσα ανάγκη σε εμμονή μπορεί να γίνει αυτόματα καταθλιπτικός . 

Τελειώνοντας το πρώτο μέρος και για να σας βγάλω απο τον κόπο θα σας παραθέσω κάποιες σχετικές πληροφορίες που αλίευσα από την wikipedia .Σκοπεύω να πάω μακριά με αυτό το θέμα .

"Γενικά ο όρος ανάγκη, κατ΄ έννοια, είναι για τον άνθρωπο το δυσάρεστο συναίσθημα της έλλειψης, το οποίο και συνοδεύεται από την επιθυμία της εξάλειψής του, που ικανοποιείται (επιτυγχάνεται αυτό) με την παραγωγή υλικών αντικειμένων και υπηρεσιών που ονομάζονται αγαθά. Ωστόσο υπάρχουν ανθρώπινες ανάγκες που η ικανοποίησή τους δεν απαιτεί την χρησιμοποίηση αγαθών όπως οι συναισθηματικές ανάγκες, οι ανάγκη για κοινωνική αποδοχή, καταξίωση κ.τλ." Έχει πολλά κενά σαν ορισμός

"Γενικά οι ανάγκες των ανθρώπων διακρίνονται σε δύο βασικές κατηγορίες: τις φυσικές ή ουσιώδεις ανάγκες και τις οικονομικές ανάγκες."

"Η έννοια της ανάγκης αναδείχθηκε σχετικά πολύ νωρίς από τους προϊστορικούς Έλληνες ως ιδεατή ανθρωπόμορφη θεότητα, η Ανάγκη.
Η θεότητα αυτή φέρεται να παραστάθηκε για πρώτη φορά στην Ορφική θεολογία, ως βίαιη, αναπόφευκτη θεϊκή δύναμη, όπως τούτο μαρτυρούν οι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι Ιερώνυμος, Δαμάσκιος κ.ά"

" Σημειώνεται επίσης ότι ο Μακρόβιος, την περί Ανάγκης ορφική θεολογία, την θεωρεί προϊόν της αρχαίας αιγυπτιακής θεολογίας, κατά την οποία στη γέννηση του κάθε ανθρώπου παρίστανται τέσσερις θεότητες ο Δαίμων, η Τύχη, ο Έρως και η Ανάγκη."

Με συζητήσιμη τιμή
Κύριος Χαιντ

Restart

Και να που βρεθήκαμε ξανά μαζί .

Σε χειρότερη μοίρα από πριν .

Στα μαύρα μας τα χάλια .

Πάλι θέλεις από εμένα , τον σιχαμένο δεύτερο εαυτό  αυτόν που θα σε βρίσει και θα σου πει μια αλήθεια παραπάνω στο παραλήρημα του  , να βγάλω τα κάστανα από την φωτιά .

Να σου γράψω κάτι που θα ήθελες να συμφωνήσεις .

Εγώ αυτό και πάλι δεν θα το πράξω  γιατί ξέρω τι κουφάλα είσαι .

Θέλεις κάποιον να σου μιλά επαναστατικά .

Κάποιον που να ονειρεύεται και να σου το μεταφέρει , όμως όταν θα ξαναπιάσεις την καλή όταν φορέσεις το κουστούμι των πρέπει που έχεις στην άκρη του κούφιου κεφαλιού σου , θα τον πεις ουτοπιστή και θα κατακρίνεις τις παπαριές που γράφει .

 Έτσι ήταν , έτσι είναι και έτσι θα είναι .

Για αυτό στα κείμενα μου σε αναφέρω πάντα έτσι όπως πρέπει να σε αναφέρουν .

Μαλάκα . Ένας εύπιστος , κουτοπόνηρος μαλάκας .

Ο καλός μου εαυτός δεν θα σε απομακρύνει , θα σε ακούσει , θα γελάσει με τα αστεία που μπορεί να λες ,άλλες φορές μπορεί και να σε συμπονέσει  όμως η άγνοια σου και η γενικότερη λειτουργία του εγκεφάλου σου κάνει το άλλο μισό της διχασμένης μου ψυχής να γελά , να γελά λυπημένος βαθιά  .

Το μπλόγκ  επαναλειτουργεί 

Δρ. Τζεκυλ και κυριος Χαιντ 

Ο μπάμπης ποιητής

Μετά την εμπνευσμένη ποιητική συλλογή του υπερταλαντουχου Μπογδανου , Ο Μπαμπης  Π. ζήλεψε τον θόρυβο ( γδούπο) που προκλήθηκε αποφάσισε να διαρρεύσει μερικες από τις ποιητικές σκέψεις του , που τις αποτύπωσε σε ένα γεμάτο δάκρυα κομμάτι χαρτί , και εμεις σε αποκλειστικότητα τις δημοσιεύουμε .

 ( προσοχή : δεν ειναι Αυτός :)

Χριστουγεννιάτικο Πάσχα .

Ένας κουραμπιές κάθεται στο σαλόνι

Στολίζει ανύπαρκτες ψυχές αλόγων

Ανώφελη διάρροια επι πτωμάτων

Ω αλαφουζω και ζω πει γαιδάρων .

Άποψη γαϊδουρινή με λένε και η βάρκα έσκυψε .

Ω θεοί

Ω δαίμονες του συνδικαλισμού

Φουντούκια καπαμά θα τρώω

Αρκούμαι στα λίγα , σε αυτά που περισσεύουν από αυτούς που ήταν πριν γίνουν .

Κουραμπιέ , προτιμώ τα μελομακάρονα .

Κλαίω από τον πόνο της απεργίας , δυσφορώ διυλίζω την επιχρυσωμένη φουφούλα δια του τρία ίσον μηδέν

Μούσμουλα μπλε 

Μάραθοι οι πτωχοί τω οινοπνευματοι .

Το φωτοβολών αποτέλεσμα της τριχοπτώσεως μου τραβά τα βλέμματα

Συγκρίνομαι με βλήματα

Έχω άποψη και λέω , αρκουδάκια μπλε με τρούφες

Έχω άποψη στολίδι , ναυτεργάτες είν’ βαρίδι

Μες το έλος την ε(μ)παίζω , τρεις και στο λαδόξυδο .

Φράγμα φραγμάτων

Ω Έλατο , ω Έλατο έχω μια ντομάτα στην καρδιά .

ο πρωθυπουργός δεν έχει ελαίες,  μα είναι από την Καλαμάτα .

Τα μούσμουλα είναι φρούτα ?

Όχι .

Ο διάλογος 

«Τι ώρα είναι» Με ρωτησες

« Διαδρομή ξεριζωμός απόρριψη καούρα .  Με πιάνει κήλη πριν από την πύλη . Το όριο πάνθεον σπαράζω κάμπια . καλλονή ξύνομαι πριν από τα μεσάνυχτα »

Σου είπα …..

Αχ Ελένη πόσο θα ήθελα να σε δω πριν το ιπτάμενο αρνί αγκαλιάσει την τρεχούμενη γη … 

Μετά ποιητικού οίστρου Κύριος Χαιντ 

Κάτι από τον Οδυσσέα...

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέπτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία? Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν? Η πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν το χρόνο που σπαταλούν?

Μούτρα. Να αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου ημέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Και ύστερα να μην φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. Και ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Να μην βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σε εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από τα μαθήματά τους. Και να μην νοιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι δύο - τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δύο φίλους, μια αγάπη, μία δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά, που και αν τα είχες θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμα πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Διότι αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και όσους αγαπούν. Που δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε ημέρα. Στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μία πολύχρωμη μπουγάδα.

Οδυσσέας Ελύτης

Δουλειές του κεφαλιού, του μαύρου φεγγαριού…

Με αφορμή την ανεργία που μας δέρνει θέλω να γράψω δυο λόγια για αυτό. Εντάξει, το να μην δουλεύεις είναι πίκρα. Και δεν μιλάω για αυτούς που έχουν πίσω οικογένεια να μεγαλώσουν. Ας μιλήσουμε κυρίως για τα νέα παιδιά. Είναι δύσκολο να μετράς τα ευρουλίνια ένα ένα. Αν έχεις, αλλιώς μετράς τα πενηντάλεπτα και τα εικοσάλεπτα..! Ξέρετε τι είναι να μην έχεις λεφτά ούτε για ένα ποτάκι? Είναι άσχημο να μην έχεις στον ήλιο μπύρα! Και αυτό αναγνώστες το ξέρετε πολύ καλά μιας και πολλοί από εσάς το ζείτε τα τελευταία χρόνια.

Η κατάσταση αυτή μας εξοργίζει και μας κάνει να θέλουμε να δουλέψουμε πάση θυσία για να βγάλουμε τα έξοδα για το καρτοκινητό και για τη φραπεδιά στην καφετερία ναουμ. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε αλλά εγώ είμαι ή μάλλον ήμουν ένας από αυτούς. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν κάθεσαι σοβαρά και σκέφτεσαι (στρώνεις κώλο), θα κάνω ότι δουλειά μου κάτσει (δίνεις κώλο) για να βγάλω τα έξοδα!

Στην αρχή στέλνεις βιογραφικά όπου πιστεύεις ότι είσαι καλός και ότι το έχεις. Αργότερα βλέπεις ότι δεν σου απαντάνε, ούτε για συνέντευξη οπότε χαμηλώνεις τα στάνταρ και λες, θα στείλω κι εκεί που δεν μου πολύ αρέσει. Χαλάλι. Αφού είσαι στην αναμονή και βλέπεις ότι και πάλι είτε δεν σε επιλέγουν είτε δεν τα βρίσκετε με το αφεντικό ή με το είδος της δουλειάς, τα στάνταρ πιάνουν πάτο. Διαλέγεις μια καλογραμμένη αγγελία για τηλεφωνικό κέντρο που μπορεί να σε πείσει ότι μπορεί και να μην είναι τόσο άσχημα και στέλνεις το βιογραφικούλι σου.

Ως εκ θαύματος σε παίρνουν αυθημερόν τηλέφωνο και σε καλούν σε συνέντευξη! «Μπράβο τύχη» Λέμε όλοι από μέσα μας. «Με τη μία με πήρανε»! Ώσπου πας εκεί και βλέπεις ένα χώρο ακατάλληλο για εργασία (το λιγότερο είναι αυτό) και κάτι ζόμπι που είναι με το τηλέφωνο στο χέρι και μουρμουράνε… Τετράωρο ή οκτάωρο, σταθερός μισθός και μπόνους με ένσημα. Μισθός στο τετράωρο 250 ευρώ. Εδώ είμαστε, λες! Μπορεί η δουλειά να είναι χάλια αλλά 4 ωρίτσες τις αντέχω. Το σεμινάριο ξεκινάει αύριο, λέει ο προϊστάμενος με σοβαρό ύφος για να μην το πάρεις στην πλάκα. «Εδώ δουλεύουμε, δεν παίζουμε» θα μπορούσε να έλεγε από μέσα του κοιτάζοντάς με. Με τα πολλά, το σεμινάριο κρατάει 2 ώρες και μετά μπαίνεις κατευθείαν στις κλήσεις. Δεν έχει σημασία αν κατάλαβες ή όχι. Η δασκάλα εεε συγνώμη η προϊσταμένη (στην περίπτωσή μου) είναι εκεί για να σε παρακολουθεί και να σε μαλώνει όποτε δεν κάνεις κάτι σωστά ή όποτε σε βλέπει κακοδιάθετο. Αντικείμενο (από προσωπική εμπειρία) τηλεφωνικές πωλήσεις  HOL (Hellas On Line) από άλλη εταιρία όμως για λογαριασμό της. Παίρνεις τηλέφωνο τον κάθε ταλαίπωρο και του πιάνεις κυριολεκτικά την πάρλα μέχρι να τον πείσεις ότι αυτό που του πουλάς δεν είναι νερό… είναι βελούδο! Επιθετική πώληση λέγεται. Αμερικανοφερμένο ρε! Δεν το ξέρετε εσείς είστε νέοι, γατάκια! Μεγάλη επιτυχία! Το τελικό αποτέλεσμα είναι το εξής:

                                i.        Μεγάλη αποτυχία, μιας και δεν πουλάς διότι όλες οι εταιρίες έχουν ανταγωνιστικά πακέτα.

       ii.            Υπερβολικό στρες. Ενοχλείς και το ξέρεις σε κάθε τηλεφώνημα αλλά έχεις την δικαιολογία ότι κάνεις την δουλειά σου. Άσχημο συναίσθημα που με τον καιρό το ξεπερνάς ή μάλλον γίνεσαι αναίσθητος.

      iii.            Υπερβολικός εκνευρισμός με τον/την προϊστάμενο/η γιατί το παίζει έξυπνος και άνετος με αυτό το αντικείμενο και σου κάνει παρατηρήσεις σαν μικρό παιδί. Σου περνάει πολλές φορές από το μυαλό να του βάλεις το ακουστικό στον κώλο.

     iv.            Ουσιαστικά δεν προσφέρεις τίποτα και νοιώθεις ότι περνάει η ώρα τσάμπα. Το αντικείμενο από μόνο του και ο προϊστάμενος/η σου κάνουν πλύση εγκεφάλου και κυνηγάς ένα στόχο που δεν είναι στόχος. Ο Bob σφουγγαράκης που κυνηγάει μέδουσες με απόχη ξοδεύει πολύ καλύτερα το χρόνο του.

       v.            Τα λεφτά δεν είναι σίγουρο αν θα τα πάρεις. Εγώ δούλεψα δύο εβδομάδες (μετά ήθελα να πετάξω την προϊσταμένη από τον 5^ο όροφο αλλά ευτυχώς πρόλαβαν και με απολύσανε από μόνοι τους) Δικαιολογία? Δεν πιάνεις τους στόχους. Δηλαδή 15 αιτήσεις το μήνα. Μην τις μετράτε, είναι δύσκολο για την πλειοψηφία. Σκεφτείτε ότι στο σεμινάριο ήμασταν 12 παιδιά και έφυγαν όλοι την πρώτη εβδομάδα οικιοθελώς. Εγώ έμεινα τελευταίος κι έκανα 4 αιτήσεις σε 10 εργάσιμες. Και πήρα τα τρία μου από χρήματα.

Εν κατακλείδι και σοβαρότερα. Παιδιά δεν ξέρω τι λέτε αλλά όσοι δεν έχετε δοκιμάσει, μην πάτε καν σε τέτοιες δουλειές. Εκτός από το γεγονός ότι θα σπάσετε τα νεύρα σας και θα ταλαιπώριθήτε χωρίς να βρείτε το δίκιο σας, δεν πρέπει να υποστηρίζουμε τέτοια συστήματα. Είναι καθαρή εκμετάλλευση. Πολλές από αυτές τις εταιρίες, είναι παράνομες ή μη νόμιμες. Είναι ξεπεσμός και υποβιβάζουν την νοημοσύνη μας. Πρέπει να είναι πολύ μεγάλη ανάγκη για να πάει κάποιος σε τηλεφωνικό κέντρο για εργασία. Η υποστήριξη αυτών των συστημάτων και των επιθετικών πωλήσεων είναι κατά μας. Μετά μην βρίζετε όταν σας παίρνουν τηλέφωνο κάθε ώρα της ημέρας από εταιρίες. Ούτε να αναρωτιέστε που πάει ο κόσμος. Ο κόσμος πάει εκεί που τον πάμε όλοι μαζί.

Υ.Γ Κάποτε τις καλές εποχές δούλευα στο 11888. Και τότε μας φαινότανε δουλειά του κώλου. Τώρα σας πληροφορώ ξανά πήγαινα διότι είναι πολύ πιο τίμια από κάθε άλλο τηλεφωνικό κέντρο. Και προσφέρεις πολλά περισσότερα.

Υ.Γ 2 Κλασική ατάκα που θα την ακούτε συνέχεια στη δουλειά από προϊστάμενο/η «δεν πιστεύεις σε αυτό που κάνεις και γι’αυτό δεν αποδίδεις» Και ποιος σου είπε ρε καραγκιόζη που σε βάλανε σε αυτή τη θέση ότι θέλω να πιστέψω σε αυτή την παπαριά??! Έχω καλύτερα πράγματα για να πιστέψω!

Ξεθυμαίνει ο Δόκτωρ Τζέκιλ