Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Μας έβαλε τα γυαλιά η Σουηδέζα

Το άρθρο που
ακολουθεί δημοσιεύτηκε στις 8 Αυγούστου 2011 στην σουηδική εφημερίδα Dagens Nyheter, ναυαρχίδας του σουηδικού τύπου, και περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα αντικειμενικά, κόντρα στην κυρίαρχη προπαγάνδα των ευρωπαϊκών ΜΜΕ (και των σουηδικών ΜΜΕ δυστυχώς μεταξύ αυτών).


Η Ελλάδα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην οικονομική κρίση. Η Κάισα Έκις Έκμαν επισκέφτηκε μια παρεξηγημένη χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο, όπου όλοι συμφωνούν μεταξύ τους.
Πώς θα νιώθαμε αν όλα όσα μας ανήκαν πουλιόνταν για να ξεπληρώσουμε δάνεια από τα οποία δεν είδαμε ποτέ όφελος; Αν οι μισθοί μας μειώνονταν στο μισό και τα λεφτά πήγαιναν κατευθείαν σε ξένες τράπεζες; Και αν εμείς, ενώ προετοιμαζόμασταν να ζήσουμε στο όριο διαβίωσης, ως επιστέγασμα όλων αποκαλούμασταν τεμπέληδες και κακομαθημένοι; Αν κάποιος εξοικειωθεί με αυτή την κατάσταση, μπορεί να αποκτήσει μια ιδέα πώς είναι να είσαι Έλληνας αυτή τη στιγμή.
Έχω μόλις επιστρέψει από την Ελλάδα. Σε μία χώρα που βρίσκεται σε κρίση επικρατεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Μια καχεξία και απελπισία, αναμεμιγμένη με την πολιτική αφύπνιση που ακολουθεί μεγάλα γεγονότα και προκαλεί ευφορία. Ξαφνικά, οι χαμηλοί μισθοί και η δυσκολία πληρωμής των λογαριασμών, από ατομικό πρόβλημα του καθενός, απέκτησαν κοινό πολιτικό περιεχόμενο. Ορισμένοι σκέφτονται να μεταναστεύσουν. Άλλοι να ρίξουν την κυβέρνηση. Μια αναγκαία αντιασφυξιογόνα μάσκα κρέμεται σε πολλά σπίτια, ως ανάμνηση των διαδηλώσεων των 28 και 29 Ιούνη, οπότε το κοινοβούλιο υπερψήφισε το πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα. Δεν νομίζω ότι έχω βρεθεί παλιότερα σε χώρα όπου όλοι μα όλοι που συνάντησα να συμφωνούν. Είναι όλοι αγανακτισμένοι με το ευρώ, με τη Γερμανία, με την κυβέρνησή τους και με τους εαυτούς τους που την ψήφισαν. Ύστερα από μια βδομάδα στην Αθήνα, μπορώ να πω ότι αν ήμουν Ελληνίδα, θα ήμουν κι εγώ αγανακτισμένη.

Αυτά που μαθαίνουμε για την Ελλάδα από τις σουηδικές εφημερίδες είναι πάνω κάτω ότι οι Έλληνες δουλεύουν πολύ λίγο και αμείβονται πολύ καλά. Ο υπουργός Οικονομικών της χώρας μας, Άντρες Μπόρι, έχει δηλώσει ότι «οι Έλληνες βγαίνουν στη σύνταξη στα 40». Στο άρθρο «Ερωτήσεις και Απαντήσεις για την Ελλάδα» της 17/6 στην Dagens Nyheter γραφόταν ότι οι μισθοί στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα». Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ έκανε έκκληση στους Έλληνες να δουλεύουν περισσότερο και να μην κάνουν τόσο πολύ καιρό διακοπές. Όλα αυτά καρυκευμένα με τη συνηθισμένη μπούρδα περί ενός τεράστιου και μη αποτελεσματικού κράτους. Τώρα θα αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση και θα τους δανείσει ακόμα περισσότερα χρήματα, αυτό θα μπορούσε να βάλει σε μια τάξη τα πράγματα, άρα γιατί διαμαρτύρονται;
Τι τραγικός αχταρμάς παραπληροφόρησης! Και τι τραγική έλλειψη αλληλεγγύης προς μία χώρα που οφείλουμε τώρα να υποστηρίξουμε! Οι Έλληνες εργάζονται τις περισσότερες ώρες στην Ευρώπη – 42 ώρες τη βδομάδα σύμφωνα με τη Eurostat, την στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 803 ευρώ. Το πραγματικό όριο ηλικίας δεν είναι τα 40 χρόνια, όπως ισχυρίζεται ο Άντερς Μπόρι, αλλά τα 61,4.
Πρόκειται δηλαδή για έναν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους και ταυτόχρονα πιο χαμηλά αμειβόμενους λαούς της Ευρώπης. Όμως έχουν μια χώρα που εξαρτάται από τον τουρισμό και όχι από κάποια αμιγώς δικιά της μεγάλη παραγωγή. Και μια χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο. Όπου ο κόσμος δεν εμπιστεύεται το κράτος ενώ το κράτος δεν παρέχει στους πολίτες του ούτε τις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες. Και το οποίο, ως επιστέγασμα όλων, βρίσκεται στη θηλιά του ευρώ.

Κάθε εθνικό νόμισμα μπορεί να παρομοιαστεί με ένα ρούχο. Κάθε χώρα φορούσε μέχρι πρότινος το ρούχο που της ταίριαζε. Μπορούσε να το στενέψει και να το φαρδύνει αν ήταν ανάγκη. Για παράδειγμα, μπορούσε να υποτιμήσει το νόμισμά της σε περίοδο κρίσης, ή να αυξομειώνει τα επιτόκια ανάλογα με τι ανάγκες της.
Όταν όμως εισήχθη το ευρώ, όλες οι χώρες έπρεπε ξαφνικά να φορέσουν τα ίδια ρούχα. Μόνο που τα μέτρα των ρούχων πάρθηκαν για να ταιριάζουν σε ορισμένες μόνο χώρες – όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία. Για άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, το εν λόγω κουστούμι δεν ταίριαζε.
Η Ελλάδα κυβερνάται για δεκαετίες από δύο «δυναστείες» – τη συντηρητική Νέα Δημοκρατία και το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ, με δύο οικογένειες στην κορυφή, μία στο κάθε κόμμα. Και οι δύο κυβερνήσεις έχουν πάρει μεγάλα δάνεια, αλλά λίγοι ξέρουν τι δρόμο πήραν τα χρήματα των δανείων. Πολλά από αυτά έχουν εξαφανιστεί στη διαφθορά και σε σκοτεινά συμβόλαια. Λέγεται ότι η κατασκευή ενός δρόμου στην Ελλάδα κοστίζει πολύ περισσότερο απ’ ότι στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς παρεμβάλλονται πάρα πολλοί μεσάζοντες. Ο λαός δεν θέλει να πληρώνει φόρους μιας και δεν παίρνει τίποτα ως ανταπόδοση από το κράτος. Ενα μεγάλο μέρος των φορολογικών εσόδων πηγαίνει στη στήριξη μιας κρατικής γραφειοκρατίας που υπάρχει για να εξυπηρετεί μόνο τον εαυτό της. Ταυτόχρονα οι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες αποτελούν πονεμένη ιστορία για τον κόσμο. Ένας ασθενής πρέπει να πληρώσει φακελάκι στο γιατρό για να τον φροντίσει, ενώ οι Έλληνες μαθητές χρειάζονται ιδιαίτερα μαθήματα για να ανταποκριθούν στις σχολικές εξετάσεις. Και μέσα σ’ όλα αυτά, ήρθε η οικονομική κρίση το 2008. Η Ελλάδα, η οικονομία της οποίας εξαρτάται από τον τουρισμό, επλήγη ακόμα πιο σκληρά.

Υπό άλλες συνθήκες, η κυβέρνηση θα μπορούσε να υποτιμήσει το εθνικό νόμισμα για βγει η χώρα από την κρίση. Όμως μετά την εισαγωγή του ευρώ, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Η Ελλάδα περιορίζεται από το κουστούμι της το οποίο δεν μπορεί να βγάλει. Κι έτσι το κουστούμι καταστρέφεται – μόνο που αυτό δεν επιτρέπεται να συμβεί, καθώς το ίδιο φοράνε και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι προτιμότερο λοιπόν να πετσοκοφτεί αυτός που το φοράει.
Αυτό ονομάζεται «εσωτερική υποτίμηση» και σημαίνει απλά ότι αντί να υποτιμηθεί η αξία του νομίσματος περικόπτεται το εισόδημα του λαού. Κατ’ απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οι Έλληνες κρατικοί γραφειοκράτες έβαλαν σε εφαρμογή ένα σχέδιο. Οι μισθοί θα συμπιεστούν και μεγάλα τμήματα γης θα ιδιωτικοποιηθούν. Παραλίες, αεροδρόμια, εθνικές οδοί και κατά το ήμισυ όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις θα ξεπουληθούν. Στην πλατεία Συντάγματος κυκλοφορεί μια φήμη ότι η Ακρόπολη θα εξαγοραστεί από μια γερμανική εταιρεία.

Έμενα στο σπίτι κάποιων νέων που ανήκουν στη «γενιά των 700 ευρώ». Σύντομα θα μεταμορφωθούν στη «γενιά των 500 ευρώ». Είναι στην ηλικία μου – 30 χρονών και πάνω – όχι τόσο νέοι τελικά, όπως νιώθουν πιο νέοι απ’ ότι είναι καθώς ακόμα αναρωτιούνται τι θα κάνουν στο μέλλον. Κανείς τους δεν έχει παιδιά. Το να κάνουν παιδιά είναι κάτι αδιανόητο γι’ αυτούς. Είναι μορφωμένοι, έχουν πολλά χρόνια πανεπιστημιακών σπουδών στο ενεργητικό τους, όμως δουλεύουν ευκαιριακά ως διακοσμητές γάμων. Ο ασφαλέστερος τρόπος να βρουν μια σταθερή δουλειά ήταν παλιότερα δια μέσου του κράτους, όμως αυτό πρόκειται τώρα να αλλάξει. Η κατάσταση αυτή δεν είναι εντελώς άγνωστη· το ίδιο ισχύει για τη γενιά μας σε όλη την Ευρώπη. Μόνο που στην Ελλάδα συμπιέζονται επιπλέον οι μισθοί μέχρι το κατώτερο όριο, με πρόσχημα την κρίση.
Στην πλατεία Συντάγματος διοργανώνεται κάθε απόγευμα συνέλευση. Όταν βρέθηκα εκεί στα μέσα του Ιούλη, ο αρχικός ενθουσιασμός είχε κάπως υποχωρήσει. Οι συμμετέχοντες δεν ήταν πια χιλιάδες, παρά εκατοντάδες. Ο καθένας μπορούσε να πάρει το λόγο και να μιλήσει ενώ τα θέματα ήταν διάφορα: από προτάσεις για γενική απεργία μέχρι εκκλήσεις να μην κλέβονται αντικείμενα από τους συγκεντρωμένους στην πλατεία. Ορισμένες ελληνικές λέξεις στριφογυρίζουν επίμονα στο μυαλό μου. Μία από αυτές είναι ο «Ισημερινός», που Σημαίνει Εκουαδόρ. Ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, ήταν ένας μεγάλος ήρωας για την πλατεία. Τρεις στους τέσσερις Έλληνες επιθυμούν η Ελλάδα να ακολουθήσει το παράδειγμα του Εκουαδόρ και της Αργεντινής: να κηρύξει στάση πληρωμών του χρέους. Ένας στους τέσσερις θέλει να φύγει η χώρα από το ευρώ. Αυτό που πρέπει να καταλάβει κανείς είναι ότι οι Έλληνες δεν είναι εξοργισμένοι με ένα αναγκαίο κακό – παρά με ένα μη αναγκαίο κακό.

Το πακέτο στήριξης που δόθηκε στην Ελλάδα δεν επιλύει την κρίση, παρά αναγκάζει τη χώρα να βυθιστεί βαθύτερα σ’ αυτήν. Αντί να γίνουν επενδύσεις στην ύπαιθρο, να φτιαχτεί κάποια παραγωγή που να μην βασίζεται στον τουρισμό, να χτιστεί κράτος πρόνοιας και να γεμίσει ο λαός αισιοδοξία, περικόπτονται τα εισοδήματα του κόσμου. Το ΔΝΤ, διαβόητο για τις πολιτικές λεηλασίας του στον τρίτο κόσμο, τα μάζεψε και έφυγε από τη Λατινική Αμερική. Τώρα κατασπαράσσει τα άκρα της Ευρώπης. Θα το αφήσουμε αυτό να συμβεί;
Κάισα Έκις Έκμαν

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Το Νέο σύνταγμα της ευρωπαϊκής ένωσης


* Μια ευγενική πρόσφορα της λέσχης φίλων κυνηγών αγριόπαπιας με ψαροντουφεκο .  

ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
Στο άρθρο I-1, το Σύνταγμα ιδρύει την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία εκφράζει τη βούληση των τραπεζιτών  της Ευρώπης να οικοδομήσουν το κοινό τους μέλλον και μόνον αυτό .

ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
Η Ένωση βασίζεται στις αξίες μη σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου και του σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων των προσώπων που ανήκουν σε μειονότητες. Οι αξίες αυτές , δεν είναι πιο σημαντικές από αυτήν του ευρώ .

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
Οι στόχοι αυτοί πρέπει να καθοδηγούν την Ένωση στη χάραξη και την εφαρμογή όλων των πολιτικών της. Οι κύριοι στόχοι της Ένωσης είναι πλέον η προαγωγή της ειρήνης στην Συγγρού , των αξιών της και της ευημερίας των λαών της.
Στους εν λόγω γενικούς στόχους προστίθεται μια σειρά επιμέρους στόχων:
  • η δημιουργία ενός χώρου ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης χωρίς εσωτερικά σύνορα πλατους 10 μετρων και υψους 2 μετρων ο οποιος θα είναι λίγο φούρνος
  • η δημιουργία μιας εσωτερικής αγοράς όπου ο ανταγωνισμός είναι ελεύθερος και ανόθευτος· εγγυητής για αυτό είναι η SIEMENS GER
  • η βιώσιμη πτώχευση  με γνώμονα την ανισόρροπη οικονομική καθίζηση  και τη αστάθεια  των τιμών, την άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς, με στόχο την πλήρη ανεργία  και την κοινωνική καταστροφή , και το χαμηλό  επίπεδο προστασίας του περιβάλλοντος·
  • η καθιέρωση  του κοινωνικού αποκλεισμού και των διακρίσεων
  • η κατάργηση συντάξεων
  • η κατάργηση μισθών
  • και τέλος η καταναγκαστική εργασία με μαστίγια και ποδοπέδες
Η παράγραφος 4 του άρθρου I-3 είναι αφιερωμένη στην προώθηση των αξιών και των συμφερόντων της Ένωσης στις σχέσεις της με τον υπόλοιπο κόσμο. Η παράγραφος αυτή συγκεντρώνει τους στόχους, που αναφέρονται και στη συνθήκη ΕΕ, οι οποίοι αφορούν την κοινή εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας καθώς και τις διατάξεις τις συνθήκης ΕΚ τις σχετικές με τη συνεργασία για την ανάπτυξη:
  • την ειρήνη· ( εκτός Λιβύης , Ιράκ , Αφγανιστάν και βλέπουμε )
  • την ασφάλεια·( Εκτός διαδηλωτών )
  • τη βιώσιμη καταστροφή του πλανήτη·
  • το αμοιβαίο ξεκατίνιασμα μεταξύ των λαών ·
  • το ελεύθερο και δίκαιο εμπόριο κοκαΐνης ·
  • την εξάλειψη της φτώχειας· ( στην Ελβετία )

Το Σύνταγμα περιλαμβάνει ως νέο στόχο την προστασία των δικαιωμάτων του παιδιού σε διεθνές επίπεδο. Εξαιρείται το Βατικανό . 

ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΕΠΙΛΕΞΙΜΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΡΟΣΧΩΡΗΣΗΣ
Στο άρθρο I-1, η συνταγματική συνθήκη προβλέπει ότι «η Ένωση είναι ανοιχτή σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη που σέβονται τις αξίες των τραπεζών και των χρηματιστήριων και δεσμεύονται να τις προάγουν από κοινού».

Τα θεσμικά όργανα της Ένωσης
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Η συνταγματική συνθήκη καθορίζει τον ανώτατο αριθμό εδρών σε 750 . Κάτω από τα έδρανα , υπάρχουν τοποθετημένες τσουγκράνες και αυγά έτσι ώστε η να τα ξύνουν η να κλώθουν οι αξιότιμοι ευρωβουλεφτες .



ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ

Νόμος είναι το δίκιο του οικονομικά ισχυρού .

Τέλος υποχρεούνται οι βουλευτές όλων των χωρών να ξαναορκιστουν ως εξής :

"Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Ευρώπης να είμαι αξιόπιστος στις τοκογλυφικές δανειακές μου συμβάσεις , πιστός στην Γερμανία  την Γαλλία  και τον καπιταλισμό , να παίρνω μονό από την Ευρώπη πολεμικό εξοπλισμό που δεν μου χρειάζεται , να πετώ διάφορες μαλακιες έτσι ώστε να αποσταθεροποιώ το γενικό κλίμα της χωράς μου , να ψωνίζω ηλεκτρονικά μόνο από την SIEMENS , να πείσω τους κατοίκους της χωράς μου ότι μπορούν να ζήσουν με 600 ευρώ , να υπερχρεώνω την χώρα μου συνάπτοντας δάνεια με τοκογλυφικούς όρους , να υπακούω στο ΕυρωΣύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω ευσυνείδητα αυτά τα καθήκοντά μου μέχρι να πουληθεί όλη η χώρα σε αραβικά , αμερικανικά , κινεζικά και γερμανικά συμφέροντα . Τέλος , δεν η Γαλλία και η Γερμανία  δεν φέρουν καμιά ευθύνη γενικότερα και για οτιδήποτε " 
γκαντ μπλες σορος .

Υ.Γ. Σας λείψαμε ?

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Αορατος Εχθρος


Σκέπτομαι μέρες τώρα ποιος είναι ο εχθρός που θα κλιθώ να αντιμετωπίσω . 

Εξαιρετικά βαρετό , σχεδόν ηλίθιο , το διαδικαστικό μέρος , του αγράμματου βλάκα που προσπαθεί να αρθρώσει μια πρόταση , να εκφραστεί , να μας πει για τον αόρατο εχθρό . Σιχαίνομαι κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα τους , κάθε έννοια που προσπαθούν να μου περάσουν , μιας βλακώδους , ανακόλουθης πειθαρχίας , επιβαλλόμενη δια μέσω ψυχαναγκασμού , ως συνήθως προβλεπόμενης . Το τι ορίζεται ως προβλεπόμενο η μη , δεν με ενοχλεί , όμως η διαδικασία αυτή φθάνει στα όρια της κατά συρροήν βλακείας , η επανδρωμένη αναποτελεσματικότητα των ανδρείκελων που καλούμαι να αντιμετωπίσω και εγώ και οι υπόλοιποι .
Πότε στην ζωή μου δεν ένιωθα ανώτερος από κάποιον μα ούτε και κατώτερος , οπότε μου κακοφαίνεται που κάποιος θέσφατα ορίζεται ως ανώτερος μου και είμαι αναγκασμένος να ακούω ένα σωρό ασυναρτησίες λέγοντας απλά «μάλιστα» σε κάθε ηλίθιο . Ο ηλίθιος δεν είναι κατώτερος , είναι ξεχωριστή κατηγορία . Ο ηλίθιος και ο πανηλιθιος και ο αρχιηλίθιος γνωστός και ως λεβεντομαλάκας .
Ζητούν από εμένα πειθαρχεία και γνώση των αποτελεσμάτων των κακών ή μη προβλεπομένων πράξεων μου , ξεχνώντας εσκεμμένα τις δικες τους υποχρεώσεις απέναντι μου . Όμως εγώ δεν το παίρνω βαριά « στα παπαρια μου» λέω από μέσα μου και προχώρω .

Για πού ? Για ποιον ? Γιατί ? Είναι οι ερωτήσεις που πιθανότατα θα με ακλουθούν σε όλη μου την θητεία στον ελληνικό στρατό . Την επόμενη φορά που θα ξαναπώ «σκατα στο σύστημα» θα έχει προστεθεί ένας ακόμη λόγος προς επαλήθευσην της προτάσεως . Αι στο διάολο , πήγε 10 πρέπει να κοιμηθώ και να σταματήσω να γράφω μαλακιες , αύριο έχω εγερτήριο στις 6.00 και πρέπει να είμαι προβλεπόμενος . 

Εάν αυτοί είναι κάτι και εμείς ως τίποτα προσπαθούμε να βαφτισθούμε καθ ομοίωσην αυτών ,  χαίρομαι που είμαι και θα παραμείνω τίποτα . 

Κανείς δεν μπορεί να νιώσει περηφάνια κάνοντας υπομονή . 

Για να μην αναφέρομαι μόνον σε άσχημες σκέψεις , υπήρχαν και στιγμές που περάσαν ωραία , με καλή παρέα και με πολύ γέλιο και τρομερά αστείες στιγμές για τις οποίες θα γράψω μετέπειτα μια ιστορία.

Κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις , ακόμη και εάν είναι κάλπικο .

Μετά προσοχής 

Στρατιώτης Κύριος Χάιντ Ω ΕΣΣΟ 2049 . 

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Η αυγή των τίποτα


Ήταν όλοι ευτυχισμένοι . Μια οικογένεια μεσοαστών . 
Ο κύριος Μάκης ένας πολύ  καλός άνθρωπος μεγαλωμένος σε κάποιο χωρίο της ηπείρου από πατέρα αγρότη που δούλευε μια ζωή για να δει τον γιο του τελικά δημόσιο υπάλληλο . 
Ήταν πολύ καλος άνθρωπος σας διαβεβαιώ και περί αυτού ουδεμία αντίρρηση σηκώνω .
Είχε έρθει λοιπόν ο Μάκης από το χωρίο , επί χούντας και χάριν σε μια γνωριμία που ειχε ο καλος κυριούλης και πατέρας του Μάκη , σε έναν αρχιμπασκίνα  και τον έβαλαν σε μια δουλεία να έχει ψωμί να φάει . Περνώντας τα χρόνια ο κάλος κυριουλης πέθανε και γιος χόντρυνε . 
Αυτός ο άνθρωπος ειχε ένα τρομερό προσόν . Δεν έκανε τίποτα , δεν προσπαθούσε για τίποτα , δεν μάθαινε τίποτα , ακόμη και όταν τον ρωτούσε κάποιος πως πήγε η δουλεία απαντούσε «τίποτα» , μέγιστη ειρωνεία . 
Όταν ειχε έρθει στην πανέμορφη τότε Αθήνα , ο κύριος Μάκης , ειχε βρει μια γυναίκα , μορφωμένη , δεν λέω και με πολύ ενδιαφέρουσα δουλεία όμως και εκείνη ειχε βρει το νόημα της δικής της ζωής , πλήρως ταυτισμένο με το νόημα του κυρίου Μάκη . Τίποτα λοιπόν δεν έκανε και εκείνη . 
Όταν συναντιούνται δυο όμοιοι άνθρωποι με τόσα πολλά κοινά παντρεύονται . Έτσι και αυτοί , ενώσανε τα κοινά τους ενδιαφέροντα και πορεύτηκαν προς την ενδιαφέρουσα τους ζωή . 
Ώσπου μια μέρα βρέθηκε η μαντάμ σε ενδιαφέρουσα και έφεραν στην ζωή ένα πολύ όμορφο αγοράκι . Είχε το όνομα του εκλιπόντος παππού , Γιώργος . Γιωργάκης . 
Οι μέρες περνούσαν και η οικογένεια μετά την δουλεία έκανε συζητήσεις τρομερού επιπέδου και κάθε μέρα ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία . 

Μαντάμ- Πως πήγε η δουλεία τι έκανες ;
Μάκης – Τίποτα , τα ίδια .
Μάκης  - Τι έχει να φάμε ;
Μαντάμ – Φασολάκια
Μάκης – Πάλι ;
Μαντάμ – Ναι άντρα μου πάλι .

Και κάθε μέρα το ίδιο βιολί , απλά άλλαζε το φαγητό . Μετά η κολώνα του σπιτιού πήγαινε για ύπνο , σηκωνόταν , έτρωγε , πήγαινε στον καναπέ έβλεπε ειδήσεις , κάθε μα κάθε μέρα μόλις άκουγε κάτι για μίζες πολιτικών η μια ληστεία που είχαν κάνει αλλοδαποί , αναφωνούσε νευριασμένος: 

«Α , ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται ». 

Μέγιστη πολίτικη σκέψη από έναν μέγιστο πολιτικό ον . Μόλις το έλεγε αυτό η γυναίκα του σπιτιού τον μούντζωνε κρυφά . Έτσι περνούσαν οι μέρες .
Ο Γιωργάκης πήγε στο σχολείο , να μάθει γράμματα . Σαν παιδί ήθελε να παίξει όμως ο γονέας ητω αυστηρός . «Πρώτα τα μαθήματα αγόρι μου , να μπεις σε μια σχολή , να βγάζεις λεφτά .» Αυτό άκουγε από δέκα χρονών .
Έτσι λοιπόν ο Γιωργάκης , πήγαινε σχολείο . Αφού έρχονταν από το σχολείο ειχε συγκλονιστικούς διάλογους με τους γονείς του :

Μαντάμ – Πως πήγε το σχολείο Γιωργάκη μου , τι έκανες ;
Γιωργάκης – Βαριόμουν , τίποτα
Γιωργάκης – Τι έχει να φάμε ;
Μαντάμ – Φακές
Γιωργάκης – Πάλι φακές ;
Μαντάμ – ναι Γιωργάκη μου .

Τον συγκλονιστικό αυτό διάλογο παρακολουθούσε η κολώνα του σπιτιού γεμάτος περηφάνια και παραδόξως του έδινε συγχαρητήρια . Τούβλο μπήκε στο σχολείο , τούβλο βγήκε . 
Τα τούβλα μπαίνουν και σε σχολές όμως .
Έτσι και ο Γιωργάκης , με την συντονισμένη πολίτικη του σκέψη και το ιδεολογικό του υπόβαθρο , ως πολιτικό ον και εκείνος συντάθηκε με μια παράταξη στην σχολή . Έτσι πέρναγε τα μαθήματα .
Ναι μην απορείτε αυτό είναι αλήθεια , οι παρατάξεις συνεννοούνται με καθηγητές και τους περάνε τα μαθήματα , με τους γνωστούς σκοπούς και τα γνωστά αποτελέσματα .  
Βέβαια και πέρασε στην Αθήνα μην τον χάσουν οι γονείς του τέτοιο διαμάντι . 
Με τα χρόνια ο ο Γιωργάκης και αφού πέρασε στην σχολή ειχε ανεβεί επίπεδο , άλλη κλάση , άλλο στιλ , φινετσάτος λοιπόν , μετά την σχολή και αφού γύριζε στο σπίτι ακλουθούσε ο εξής διάλογος :

Μαντάμ – Πως πήγε η σχολή Γιωργάκη μου τι έκανες  ;
Γιωργάκης – Βαριόμουν , τίποτα
Γιωργάκης – Τι έχει να φάμε ;
Μαντάμ – Μπάμιες
Γιωργάκης – Πάλι μπάμιες  ;
Μαντάμ – ναι Γιωργάκη μου .

Και πράγματι δεν έκανε τίποτα ο Γιωργάκης ούτε στην σχολή ούτε τον ελεύθερο του χρόνο σπίτι . Κοιμόταν μετά το φαί και πήγαινε με την κολώνα του σπιτιού και έβλεπαν μαζί ειδήσεις κάθε μα κάθε μέρα μόλις άκουγαν κάτι για μίζες πολιτικών η μια ληστεία που είχαν κάνει αλλοδαποί , αναφωνούσαν  με μια φωνή  :

«Α , ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται ». 

Μέγιστη πολίτικη σκέψη από μέγιστα πολιτικά όντα . Μόλις το έλεγαν αυτό η γυναίκα του σπιτιού τους μούντζωνε κρυφά . Έτσι περνούσαν οι μέρες . 

Βρήκε δουλεία ο Γιωργάκης στο δημόσιο πάλι με μέσον όπως και ο πατέρας του είχε κάνει , άλλο που έλεγε (όταν το θυμόταν να βγει έξω με κανέναν φίλο του) ότι «Είμαι αυτοδημιούργητος» , που δεν του είχαν μείνει και πολλοί , διότι τους κουτσομπόλευε και εκείνοι το καταλάβαιναν . Έτσι προχώρησε η ζωή του Γιωργάκη . 
Βρήκε γυναίκα , την παντρεύτηκε έκανε παιδιά , πέθανε η κολώνα του σπιτιού , πέθανε και η μαντάμ μεγάλωσε τα παιδιά του με τις ίδιες αρχές και αξίες ώσπου μεγάλωσε και πέθανε και εκείνος . 
Είμαι σίγουρος ότι όλοι θα τον θυμούνται ευχάριστα , εξ άλλου δεν έκανε και τίποτα . 

Μετά Τιμής  

Κύριος Χαιντ 

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Ο αδιάκριτος πρώτος χορεύει μπαλέτο

Σαν Ανθρώπους μας χαρακτηρίζει η αδιακρισία και η κουτοπονηριά . Συνήθως αυτό φαίνεται και από τις ερωτήσεις και τον τρόπο που τις διατυπώνουμε . Σε τι περιμένουμε λοιπόν να διαφέρει το κράτος απο εμάς τους ίδιους ;
Μόνο ως κουτοπόνηρη μπορώ να χαρακτηρίσω την συμπεριφορά του ελληνικού κράτους. Όχι μόνο σχετικά με την διαδικασία της απογραφής .

Ότι ρώτησαν μπορούν άνετα να το βρουν μόνοι τους .

Και λέω εγώ τώρα , η φράση " μην αγχώνεσαι , εγώ θα βρω τι μου κρύβεις " που κρύβεται πίσω από κάθε " απογραφή " που δεν περιοριζεται στα ορια που έχουν τεθεί μεσω της νομοθεσίας , δεν φοβούνται μήπως γυρίσει μπούμερανγκ ?

Μάλλον Όχι .

Ο χορός της υποκρισίας  . Μπαίνοντας λοιπόν σε αυτόν τον χορό ως πολίτης πια , ο οποίος ομολογώ είναι εξαιρετικά συντονισμένος  , η θλίβεσαι και τους διαολοστέλνεις  ή πολεμάς ενάντια ή  φοράς το κολάν σου και χορεύεις την " λίμνη του πολιτισμικού χρέους " όπου και στο τέλος πνίγεσαι σε αυτήν .


Υ.Γ. Ο τίτλος είναι άσχετος .


Με τιμή Κύριος Χαιντ 

Στατιστική Κατασκοπεία

Αυτές τις ημέρες, όπως όλοι γνωρίζουμε, διεξάγεται η απογραφή πληθυσμού αλλά και κτιρίων. Σίγουρα σε πολλούς από εσάς έχει έρθει ήδη κάποιο υπεύθυνο άτομο της υπηρεσίας για να σας καταγράψει. Αυτό ως γνωστόν συμβαίνει κάθε 10 χρόνια. Φέτος όμως η καταγραφή θεωρώ ότι δεν ήταν όπως οι προηγούμενες. Θα τολμούσα να πω ότι οι ερωτήσεις ήταν αρκετά αδιάκριτες. Με διάφορα άτομα, όπου συζήτησα μαζί τους για το θέμα, κατάλαβα ότι ο καθένας είχα μια διαφορετική εμπειρία. Δηλαδή, άλλος μου είπε ότι δεν υπήρχε τίποτα το παράξενο στις ερωτήσεις που κάνανε. Άλλος μου είπε ότι τον ρωτήσανε μέχρι και τι έσοδα έχει ο αδερφός του και που εργάζεται! Και η προσωπική μου εμπειρία λέει ότι γίνανε ορισμένες ερωτήσεις που δεν έπρεπε. Ήταν πολύ αδιάκριτες για μια τέτοια υπηρεσία.

Για να γράψω ένα πιο αντικειμενικό κείμενο όμως, μίλησα με άτομα της απογραφή για να συλλέξω στοιχεία. Κατ’ αρχήν παραδεχτήκανε ότι μερικές ερωτήσεις δεν είναι και τόσο διακριτικές. Γι’ αυτό και άλλοτε τις κάνουνε με ιδιαίτερο τρόπο και άλλοτε δεν τολμάνε να τις κάνουνε καθόλου. Αυτό εξαρτάται από την καχυποψία και την αγριάδα που βγάζει το κάθε άτομο στο σπίτι του την ώρα της απογραφής. Αν το άτομο είναι ευχάριστο, τότε πραγματοποιούνται όλες οι ερωτήσεις κανονικότατα.

Ερωτήσεις όπως: Τι δουλειά κάνετε, τι μισθό παίρνετε, πόσες ώρες δουλεύετε, ποιά είναι η κύρια πυγή εσόδων στο συγκεκριμένο σπίτι, δεν γίνονται πάντα εύκολα. Υπάρχουν όμως κι άλλες πιο περίεργες ερωτήσεις όπως: που μένανε οι γονείς σας όταν γεννηθήκατε ή τι ποσότητες σκουπιδιών ανακυκλώνετε, εάν ανακυκλώνετε. Μια ερώτηση που αποφεύγουν να κάνουν σχεδόν όλοι οι απογραφείς στον κόσμο είναι: Που διανυκτερεύσατε στις 9 Μαΐου? (!) Ναι καλά διαβάσατε. Υπάρχει αυτή η ερώτηση στο χαρτί αλλά προφανώς δεν σας την κάνανε ποτέ..! Κανένας απογραφέας δεν θα ήθελε να φύγει από κανένα σπίτι με ανοιγμένο κεφάλι!

Μια ερώτηση που μου έμεινε στο μυαλό (αν και εγώ λαγοκοιμόμουνα εκείνη την ώρα, μα το αυτί μου κάτι άκουγε από το σαλόνι). Έχετε μονά ή διπλά τζάμια στα παράθυρα? Μου ήρθε να σηκωθώ εκείνη την ώρα και να πω της υπαλλήλου: «Τα τζάμια μας είναι τριπλά! Έχεις κανένα πρόβλημα?» Αλλά τι φταίει κι αυτή?

Δεν ξέρω τι ακριβώς προσπαθούν να πετύχουν με αυτή την απογραφή. Μάλλον ξέρουμε. Προσπαθούν (πέρα από το να απογράψουν τον πληθυσμό) να καταγράψουν το ποσοστό των ανέργων και την πηγή εσόδων όσων (ακόμα) εργάζονται. Διότι δεν έχουν την παρά μικρή ιδέα. Δεν λειτουργεί τίποτα. Είμαστε στον αέρα εδώ και πολύ καιρό. Με την αφορμή της απογραφής λοιπόν θα μάθουν και βασικά στοιχεία για την εργασία και την οικονομία αυτής της χώρας.

Γράφει ο
Δόκτωρ Τζέκιλ

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Ήλιος και άνεμος


Μια φορά κι έναν καιρό συζητούσανε ο ήλιος με τον άνεμο. Ο ήλιος ήρεμος και λαμπερός όπως πάντα. Ο άνεμος νευρικός κι ανήσυχος, όπως είναι από τη φύση του. Εκεί που δεν είχαν με τι να ασχοληθούνε και δεν περνούσε η ώρα, παρατηρεί ο άνεμος έναν γέροντα στο λιβάδι με μια γκλίτσα και ένα παλτό βρόμικο στην πλάτη. Περπατούσε μόνος και ανέμελος. Μάλλον απολάμβανε την ανοιξιάτικη δροσούλα στο κατά πράσινο λιβάδι.
Λέει λοιπόν αποφασιστικά ο άνεμος στον ήλιο.
 
- Τι λες ήλιε? Θα μπορέσω να αρπάξω το παλτό του γέροντα με το δυνατό μου φύσημα?
Ο ήλιος του απαντά με χαμηλή φωνή.
- Άνεμε είσαι δυνατός αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσεις να βγάλεις το παλτό του γέροντα από πάνω του.
Νευρικός και οξύθυμος όπως είναι ο άνεμος του ανταπαντά.
- Με προκαλείς? Μπορώ να το κάνω! Ξέρεις πόση δύναμη έχω? Μπορώ να ξεριζώσω δέντρο, να ξηλώσω σκεπές σπιτιών! Το ξέρεις πολύ καλά αυτό ήλιε.
Ήλιος συνεχίζει στον ίδιο ψύχραιμο τόνο φωνής.
- Εντάξει, προσπάθησε εσύ και μετά θα προσπαθήσω κι εγώ.
Ο άνεμος γελά χλευαστικά.
- Χαχα! Μπορείς εσύ ήλιε να πετάξεις κάτω το παλτό του γέρου? Με τι δύναμη? Το σκέφτηκες καλά?
«Εντάξει θα προσπαθήσω. Ξεκίνα πρώτος» λέει ο ήλιος.
 
Ο άνεμος φανερά αγριεμένος ρίχνει μια απότομη ανάσα προς το μέρος του γέροντα. Ο ουρανός άρχισε να σκοτεινιάζει και γκρίζα σύννεφα άρχισαν να σκεπάζουν τον ουρανό. Ο γεράκος κούμπωσε μερικά από τα κουμπιά του παλτού για να μην κρυώσει. Ο άνεμος παρατήρησε την κίνηση του γεράκου και άρχισε να φυσά πιο δυνατά και σταθερά προς το μέρος του. Η ανεμελιά του παππούλη άρχισε να χάνεται και τη θέση της άρχισε να παίρνει η ανησυχία. Κούμπωσε όλα τα κουμπιά του παλτού του και άρχισε να τρέχει προς το σπίτι του. Εκνευρισμένος και επίμονος ο άνεμος τον χτυπά με ακόμα περισσότερη δύναμη. Ο γεράκος πετάει την γκλίτσα και τρέχει να γλυτώσει από την μανία του αέρα. Δεν μπορεί να τρέξει όμως πολύ διότι ο αέρας τον χτυπάει από παντού και είναι έτοιμος να χάσει την ισορροπία του και να πέσει κάτω. Σφίγγει το παλτό πάνω του όλο και περισσότερο. Ο άνεμος χάνει τον έλεγχο και φυσάει ακόμα πιο πολύ. Δεν μπορεί να διανοηθεί ότι δεν καταφέρνει να σκίσει το παλτό του παππού και να το πετάξει κάτω. Τα δέντρα γύρο κουνιούνται πέρα δώθε σαν τρελά, έτοιμα να σπάσουν! Τα ανθισμένα πέταλα των λουλουδιών κόβονται και σκορπίζουν στον αέρα. Αυτό ήταν! Ο γέρος πλέον δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Γονατίζει στο έδαφος, πέφτει και κουλουριάζεται σε στάση εμβρύου για να προστατευτεί από το μένος του αέρα. Δεν περιμένει τίποτα πλέον. Σφίγγει τα δόντια, κλείνει τα μάτια, χωρίς να αγωνίζεται…
 
Ο ήλιος παίρνει θέση.
- Άνεμε τι κάνεις? Σταμάτα! Δεν βλέπεις ότι θα τον σκοτώσεις τον καημένο τον γεράκο? Παραδέξου ότι έχασες και άσε τον ήσυχο. Δεν κάναμε τέτοια συμφωνία.
Ο άνεμος κοντοστέκεται λιγάκι. Αρχίζει να ηρεμεί και σιγά και σταθερά σταματάει να χτυπάει το λιβάδι με τον αέρα του. Παίρνει δυο ανάσες και λέει.
- Εντάξει ήλιε. Σειρά σου. Να δούμε τι στο καλό μπορείς να κάνεις.
 
Ο ήλιος συγκεντρώνεται. Κλείνει τα μάτια και αρχίζει να σφυρίζει ένα τραγουδάκι. Τα σύννεφα φεύγουν σιγά σιγά και ο κατά γάλανος ουρανός παίρνει την θέση τους. Ο γέροντας σηκώνεται με αργό ρυθμό από το έδαφος και προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται. Όλα λάμπουνε στο λιβάδι πλέον από τον ήλιο. Η θερμοκρασία ανεβαίνει. Η καρδιά του αρχίζει να γαληνεύει. Σηκώνεται και κοιτάζει γύρο του απορημένος αλλά χαρούμενος. Περπατάει μέχρι την μαγκούρα του και την σηκώνει από το έδαφος. Ο ήλιος συνεχίζει να σφυρίζει ανέμελος και χαλαρός. Η θερμοκρασία συνεχίζει να ανεβαίνει. Ο γέρος συνεχίζει το δρόμο για το σπίτι του. Ξεκουμπώνει μερικά κουμπιά από το παλτό του. Τα λουλούδια στο λιβάδι είναι υπέροχα. Ο γέρος ξεκουμπώνει και τα υπόλοιπα κουμπιά από το παλτό. Ο ήλιος συνεχίζει να σφυρίζει. Τα δέντρα είναι κατά πράσινα. Ο παππούς έχει δρόμο ακόμα για το σπίτι αλλά δεν τον νοιάζει. Τα πουλιά κελαηδούν όλα μαζί. Η θερμοκρασία είναι κατάλληλη για περίπατο. Βγάζει το παλτό από πάνω του και το ακουμπάει στον ώμο. Σκέφτεται τι τράβηξε πριν λίγη ώρα και του φαίνεται απίθανο. Ο ήλιος χαμογελάει. Αυτό ήταν! Ο γέροντας μόλις πέταξε το παλτό του στο έδαφος. Δεν το έχει ανάγκη πια. Η ημέρα είναι ηλιόλουστη, υπέροχη!

Υ.Γ. Παρμένο από παιδικό παραμύθι.

Γράφει ο
Δόκτωρ Τζέκιλ