Κάτι από τον Οδυσσέα...

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέπτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία? Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν? Η πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν το χρόνο που σπαταλούν?

Μούτρα. Να αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου ημέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Και ύστερα να μην φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. Και ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Να μην βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σε εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από τα μαθήματά τους. Και να μην νοιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι δύο - τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δύο φίλους, μια αγάπη, μία δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά, που και αν τα είχες θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμα πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Διότι αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και όσους αγαπούν. Που δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε ημέρα. Στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μία πολύχρωμη μπουγάδα.

Οδυσσέας Ελύτης