Στο νοσοκομείο διακομίστηκαν Παρασκευή & Σάββατο τρεις Ιρανοί πρόσφυγες που πραγματοποιούν απεργία πείνας

Στο νοσοκομείο διακομίστηκαν την Παρασκευή και το Σάββατο τρεις Ιρανοί πρόσφυγες που πραγματοποιούν απεργία πείνας στα Προπύλαια, με αίτημα την χορήγηση πολιτικού ασύλου.
Συνολικά 25 Ιρανοί πρόσφυγες πραγματοποιούν απεργίας πείνας για 17η ημέρα, και επτά από αυτούς, μεταξύ τους και μια γυναίκα, έχουν ράψει το στόμα τους.
Οι απεργοί χαρακτηρίζουν ασαφή την απάντηση που έλαβαν την Παρασκευή από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Χρήστο Παπουτσή σχετικά με το αίτημά τους.

Πηγή: www.skai.gr/news/greece/article/155370/nosileyodai-treis-iranoi-apergoi-peinas-/

Όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα σε όλο τον κόσμο. Αυτό όμως που γίνεται στην Ελλάδα το θεωρώ απαράδεκτο. Οι καιροί που μπορούσαμε να βολευτούμε όλοι (ημεδαποί και αλλοδαποί) σε μια γωνίτσα, πέρασαν. Δεν χωράνε άλλοι μετανάστες σε αυτή τη χώρα. Εδώ θα αρχίσουμε να φεύγουμε εμείς από τη χώρα μας σε λίγο. Όλοι κοιτάμε να βρούμε ένα ήσυχο και καλό τόπο να δοκιμάσουμε την τύχη μας. Πάντα έτσι έκανε ο άνθρωπος. Πάντα όταν τα έβρισκε σκούρα ήθελε να απομακρυνθεί από τη μιζέρια του. Να αρχίσει κάτι καινούριο κάπου μακριά. Κάπου που δεν θα του θυμίζει τίποτα απο τα παλιά. Μεταναστεύουμε από χώρα σε χώρα. Ως πότε όμως θα το κάνουμε αυτό? Μέχρι πότε θα έχουμε την πολυτέλεια να ανακαλύπτουμε καινούρια ιδανικά μέρη όπου θα μπορούν να μας φιλοξενήσουν και να μας δώσουν την ευκαιρία να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα? Όπως όλοι βλέπουμε, τα ιδανικά μέρη έχουν αρχίσει να μειώνονται. Η κρίση χτυπάει σχεδόν παντού. Η Ελλαδίτσα έχει προ πολλού ξεχειλίσει από μετανάστες. Αυτή η χώρα δεν μπορεί να προσφέρει πλέον ούτε σε εμάς τους ίδιους κάτι καλό κάτι σταθερό.

Μήπως θα ήταν προτιμότερο να κάτσουμε ο καθένας στον τόπο του και να αρχίσουμε να αγωνιζόμαστε εκεί? Μήπως αντί να τρέχουμε να φύγουμε κάθε φορά που τα βρίσκουμε σκούρα, να οργανωνόμαστε και να μαχόμαστε για αυτά που δικαιούμαστε? Να πολεμάμε να γίνει ο τόπος μας λίγο καλύτερος. Σιγά σιγά, βήμα βήμα. Η πρόοδος έρχεται με αργούς ρυθμούς. Θα πει κάποιος ότι αυτό δεν είναι τόσο εύκολο. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τους λόγους που ορισμένοι άνθρωποι παίρνουν αυτήν την απόφαση την μετανάστευσης. Η αλήθεια είναι ότι η μετανάστευση διαφέρει από τόπο σε τόπο. Από λαό σε λαό. Κι εγώ έχω σκεφτεί να φύγω και να πάω κάπου αλλού που θα μπορώ να ζω καλύτερα αλλά δεν καίγομαι κι όλας. Δεν έχω φτάσει στο έσχατο σημείο. Έχω όμως να κάνω μια διαπίστωση.

Αυτοί οι άνθρωποι που έρχονται από τόσο μακριά με τρομερούς κίνδυνους για την ζωή τους (κρύο, πείνα, πνιγμός, ασφυξία, αρρώστιες, κακοποίηση) και δεν ξέρουν τι πρόκειται να συναντήσουν εκεί που θα φτάσουν (αν φτάσουν) και αν θα τους δεχτούνε, που τολμούν και διαμαρτύρονται με τόσο έντονο και ανατριχιαστικό τρόπο (όπως περιγράφει η είδηση), θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την δύναμη αυτή που τους διακατέχει και να την εξαντλήσουν για να κάνουν τον τόπο τους καλύτερο. Όλο αυτό το κουράγιο και την θέληση που έχουν για να ζήσουν καλύτερα και να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα με κάθε ρίσκο για τη ζωή τους, θα μπορούσαν να τα εκμεταλλευτούν για να «κτίσουν» κάτι καινούριο στον τόπο που γεννήθηκαν. Αφού είναι αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα και να δώσουν τόσα πολλά για κάτι καλύτερο, ας κάνουν κάτι καλύτερο για το έθνος τους. Δεν μπορώ να ξέρω τι έχει στο μυαλό του ο κάθε μετανάστης ή πόσο τραγικά είναι τα πράγματα στη χώρα που ζει. Η απελπισία κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται χωρίς ψυχραιμία, αλλόκοτα. Εγώ μιλάω εκ του ασφαλούς.

Με σεβασμό

Δόκτωρ Τζέκιλ