ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΑΜΕ ΟΝΕΙΡΑ

Βιώνουμε μια κατάσταση πολύ άσχημη. Η χώρα μας οικονομικά είναι χάλια. Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Πολύ κοινότυπο αυτό αλλά νομίζω ότι πρέπει να το αποδεχτούμε σαν κανόνα της φυσικής πλέων διότι ισχύει σχεδόν πάντα. Θα μπορούσαμε να κάνουμε ολόκληρη μελέτη πάνω σε αυτό. Τα πράγματα λοιπόν είναι πολύ δύσκολα στη χώρα μας αλλά και γενικότερα σε άλλες χώρες.

Κάποτε είχαμε όνειρα. Πριν ένα χρόνο περίπου όταν ακόμα δεν είχαμε καταλάβει τι μας περιμένει, ονειρευόμασταν και κάναμε σχέδια για το μέλλον. Όλα τα νέα παιδιά από τους φοιτητές μέχρι και άτομα κοντά στην ηλικία των 30 ετών θέλανε με όρεξη να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να ξεκινήσουν κάτι δικό τους καινούριο. Μια νέα ζωή ανεξάρτητη από τις οικογένειες τους, φτιάχνοντας τη δική τους οικογένεια ή απλά απολαμβάνοντας την ελευθερία και την ανεξαρτησία που επιθυμεί και δικαιούται κάθε ενήλικος. Ονειρευόμασταν τα αυτονόητα (για αρχή τουλάχιστον). Θέλαμε μια καλή δουλίτσα με ικανοποιητικό μισθό. Αργότερα ονειρευόμασταν να μείνουμε κάπου μόνοι μας, αλλά επειδή το ενοίκιο δεν είναι κανένα ασήμαντο ποσό, σχεδιάζαμε να βρούμε συγκάτοικο ή είχαμε βρει ήδη κάποιο φίλο μας πρόθυμο. Τι άλλο θες από εκεί και πέρα? Ένα αυτοκινητάκι για να μπορείς να μετακινηθείς, μιας και το κράτος μας δεν ασχολείται σοβαρά με το θέμα των συγκοινωνιών. Χαζεύω όταν μια φίλη μου που δουλεύει Φραγκφούρτη μου λέει ότι έχουνε 16 γραμμές μετρό στην πόλη. Και είναι μόλις 900.000 άνθρωποι. Γεια σου Αθήνα με τις 2 γραμμές μετρό και 1 ηλεκτρικό που εξυπηρετείς 4 εκατομμύρια κατοίκους. Α! Ξέχασα και το τραμ. Ξέφυγα από το θέμα όμως. Αυτά ήθελε ο μέσος νεοέλληνας ένα χρόνο πριν. Χώρια τις εκδρομούλες και τα ταξίδια αναψυχής που επίσης δικαιούται κάθε άνθρωπος.

Τώρα τι γίνεται? Πως ζει και αισθάνεται ο νέος κόσμος (και όχι μόνο ο νέος)? Η ανεργία έχει φτάσει στα ύψη. Φυσικά αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την έλλειψη χρημάτων, όπου με τη σειρά της οδηγεί στον περιορισμό των ελευθεριών – δραστηριοτήτων των ατόμων και κατ’ επέκταση στην αναβολή των σχεδίων και στην διακοπή των ονείρων. Τελικός προορισμός η βαρεμάρα, η αδράνεια, ο μαρασμός ή αγονία και η αβεβαιότητα για το αύριο. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα πιο αναλυτικά. Ένα μεγάλο ποσοστό της νεολαίας δεν έχει δουλειά ή κάποια ημιαπασχόληση τουλάχιστον. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει με κάτι να ασχοληθεί. Ξανά λέω ότι απευθύνομαι κυρίως σε άτομα από 20 ως 30 ετών περίπου και δεν θα ασχοληθώ με μεγαλύτερης ηλικίας άτομα που έχασαν τη δουλειά τους. Ο άνεργος νέος δεν έχει κάποιο πρόγραμμα στη ζωή του. Δεν είναι δημιουργικός, σε μια ηλικία που ένα άτομο (25 και πάνω ηλικιακά) νοιώθει την ανάγκη να εργαστεί και να δημιουργήσει. Να νιώσει ότι κάνει κάτι χρήσιμο στην κοινωνία και ότι δεν ζει απλά για να φυτοζωεί. Δεν μπορεί να κάθεται όλη μέρα σπίτι και να ασχολείται με pc, internet, μουσική, ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να κάνει κάποιος νέος σπίτι του. Το μυαλό κάποια στιγμή μουδιάζει και ατονεί. Η βαρεμάρα και η ανία χτυπάει την πόρτα σιγά σιγά. Πολλές φορές δεν υπάρχει κανένας καλός λόγος να σηκωθεί από το κρεβάτι του το πρωί. Ευτυχώς υπάρχουν οι φίλοι. Μπορεί να καλέσει κάποιος τους φίλους του σπίτι και να διασκεδάσουν εκεί. Όλα καλά, αλλά δεν μπορεί να γίνεται αυτό κάθε μέρα. Στο τέλος σταματάει να υπάρχει ουσιαστική επαφή μιας και τα έχουνε πει και κάνει όλα τις προηγούμενες μέρες. Υπάρχει η λύση της διασκέδασης έξω από το σπίτι. Μια βόλτα για καφέ για ποτό για φαγητό. Που όμως βρήσκεις τα λεφτά για τέτοιες δραστηριότητες? Πρέπει να δώσει η μαμά και ο μπαμπάς κανένα φραγκάκι για να κυκλοφορήσεις. Τα λεφτά δεν φτάνουν για τέτοιου είδους διασκέδαση σήμερα. Κόβουν τις πολλές εξόδους τα παιδιά. Τα πάρκα και οι χώροι αθλητισμού πάλι είναι λιγοστά και δεν έχουν όλοι εύκολη πρόσβαση από εκεί που μένουνε. Οι νέοι δεν μπορούν ούτε να αθληθούν και κατ’ επέκταση ούτε να εκτονωθούν σωστά όπως πρέπει. Τι μένει να κάνουν? 

Η μόνη εκτόνωση πλέων είναι το sex και ότι έχει σχέση με αυτό ή κάτι παρόμοιο του. Νομίζω πως όλοι καταλαβαίνουμε (ειδικά τα αγόρια). Η εμμονή στο sex (εντάξει αυτό τρώγεται) και τα παρεμφερή του (!) είναι μια από τις βασικές ασχολίες των νέων σήμερα (ειδικά όταν έχουν εύκολη πρόσβαση στο internet). Δεν μένουνε πολλοί τρόποι διασκέδασης - διαφυγής και τρόποι εκτόνωσης πλέων (μιλάω για τα παρεμφερή στοιχεία του κυρίως, το sex φυσικά δεν είναι κακό εκτός αν γίνει εμμονή). Δεν θα επεκταθώ. Είναι αλήθεια ότι χωρίς χρήματα δεν μπορείς να «λειτουργήσεις» σωστά σε μια μεγαλούπολη. Όπου και αν πας ότι κι αν κάνεις θα χρειαστείς κάποια χρήματα. Χωρίς δουλειά που θα βρεθούνε όμως? Σκεπτόμενα τα παιδιά αυτά τα απλά καθημερινά πράγματα που στερούνται δεν τολμούν να συλλογιστούν κάτι παρά πέρα. Οι νέοι άνθρωποι σταματάνε να ονειρεύονται το μέλλον τους. Τι χειρότερο υπάρχει για τον πνευματικό και ψυχικό κόσμο ενός ανθρώπου? Σταματάω να ονειρεύομαι κατά την γνώμη μου σημαίνει παύω να ζω. Απλά υπάρχω. Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα. Απλά υπάρχουμε και προσπαθούμε να βρούμε λίγο φως στο τούνελ. Κάποτε είχαμε όνειρα… Τώρα το μόνο που αναζητάμε είναι μία δουλίτσα με ένα μισθουλάκο για να βγάζουμε ίσα ίσα τα έξοδα που τρέχουνε.