Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Οι κρίσεις εις τις δεκαετίες…



Είμαι στην τηλεόραση και βλέπω Ρετιρέ. Κλασσικότατη σειρά με ποιοτικές και επικές ατάκες, εύστοχοι διάλογοι, έξυπνη και επίκαιρη θεματολογία. Όλοι από τη γενιά του 1990 και κάτω έχουμε δει έστω και κάποια επεισόδια αυτής της σειράς. Παρακολουθώντας το σκέφτεται κανείς πόσο πιο καλά στέκανε τα πράγματα εκείνη την εποχή στην Ελλάδα. Κι όμως σε ανύποπτο χρόνο ακούγεται η ατάκα μέσα από τη σειρά «έχεις δουλειά;» «Όχι, είμαι άνεργος όπως και η μισή Ελλάδα». Εκεί το μυαλό αρχίζει και σκέφτεται, μα… τότε τέτοια κρίση στην Ελλάδα;; Και πως..; Πως ζούσανε τότε;

Είναι βράδυ και βαριέμαι αφόρητα. Βάζω να δω μια ταινία στο youtube με Σταμάτη Γαρδέλη και τους λοιπούς της εποχής. Η ταινία είναι λίγο πιο άγνωστη, δεν έχει προβληθεί τόσο στην TV. Το σενάριο απλό. Μαθητής τότε ο Γαρδέλης προσπαθεί να ξεφύγει από το αδιέξοδο της κοινωνίας μέσα από ουσίες και οινοπνεύματα..! Η ατάκα ίδια. «θα τελειώσω το σχολείο και θα είμαι χωρίς δουλειά». «Δεν υπάρχει μέλλον σε αυτή τη χώρα».


Και έρχομαι εγώ να σκεφτώ… Οικονομική κρίση και ανεργία το ’80. Οικονομική κρίση και ανεργία το ’90. Οικονομική κρίση και ανεργία το 2010. Θα μου πει κάποιος, δεν χρειάζεται να δεις ταινίες για να καταλάβεις το αυτονόητο. Ναι αλλά εφόσον είναι αυτονόητο φιλαράκο μου γιατί πέφτουμε στα ίδια και στα ίδια λάθη; Θα βόλευε να μην κάνουμε τέτοιου είδους σχολιασμούς διότι όσα πιο πολλά λέμε ότι ξέρουμε για τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα τόσο πιο χαμηλά πέφτει το πνευματικό μας επίπεδο. Πόσο λογικό είναι να έχεις περάσει μπάρμπα δύο οικονομικές κρίσεις και να βρίσκεσαι στην τρίτη και να εξακολουθείς να κάνεις τα ίδια λάθη. Ίδια κόμματα, ίδιοι πολιτικοί, ίδια ψήφος κάθε 4 χρόνια, ίδια ογκώδη δάνεια από την τράπεζα για την καλοπέρασή σου κι ας μην μπορείς να τα ξεχρεώσεις, ίδιο σκεπτικό ελληνάρα, ίδιες λαμογιές, ίδια ρουσφέτια για να μπει η κορούλα μας στο δημόσιο, ίδια σιωπή σε παρανομίες και αδικίες σε νομικές υποθέσεις και κρατικούς φορείς, ίδια κανάλια, ίδιοι δημοσιογράφοι, ίδιες υποσχέσεις, ίδια κοροϊδία, ίδιοι πατριώτες και εθνικιστές. Όλα ίδια!! Και δεν πέρασε ούτε μια γενιά ανθρώπων χωρίς αυτά! Τώρα γιατί κλαιγόμαστε; 

Γιατί μας έπιασε ο πόνος ξαφνικά; Πέρασες μπάρμπα δύο φτώχειες και μυαλό δεν έβαλες. Θα βάλεις στην τρίτη; Όπως λέει και η παροιμία «ότι δευτερώνει, τριτώνει». Αλλά έτσι κουτοπόνηρα σκέφτεσαι μπάρμπα. Νόμιζες ότι πέρασε η κρίση και δεν θα ξανά έρθει. Την άφησες πίσω κι εσύ άρχισες πάλι τα ίδια και τα ίδια νομίζοντας ότι θα αλλάξεις το αποτέλεσμα αυτή τη φορά. Δεν σου μάθανε στο δημοτικό ότι 1 + 1 κάνει πάντα 2; Τώρα μας φταίει η Γερμανία. Χθες έφταιγε η Αμερική. Πάντα κάποιος φταίει μπάρμπα. Κι εσύ μπάρμπα συνταξιούχε γιατί παραπονιέσαι για την σύνταξή σου; Εσύ έπρεπε να ξέρεις το αποτέλεσμα από πολύ πιο πριν σαν γέρος και σοφός αλλά αποδείχθηκες ξεμωραμένος.

Τις πρώτες δύο φορές δεν έβαλες μυαλό μπάρμπα και τώρα κινδυνεύεις κι εσύ κι εμείς οι νεότεροι με κρίση διαρκείας..! Κάτι σαν τα καζάνια της κολάσεως ένα πράμα που κρατάνε αιώνια, αν κάτι μπορεί να είναι αιώνιο..!

Γράφει ο Δόκτωρ Τζέκιλ.